Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΟΠΗΣ

<p lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #000000; font-size: 16px; font-style: normal;">Τάσος Νούσιας. Δηλαδή, ο άντρας που έκανε το γυναικείο κοινό να βλέπει τη Σπιναλόγκα ως παράδεισο επί γης.</span></p>

Μπορεί μικρότερος να ήταν πρωταθλητής του στίβου και να χειριζόταν επιδέξια τον τόρνο, αλλά απ’ όταν ανακάλυψε ότι το να υποκρίνεσαι είναι μια ανέξοδη ψυχανάλυση, ο Τάσος Νούσιας αφοσιώθηκε στο ψέμα του θεάτρου μήπως και σώσει την ψυχή του. Ο «Πρόεδρος της Σπιναλόγκα» φαίνεται να κάθεται άνετα στις δάφνες που έφερε στην καθημερινότητά του το Νησί, αλλά απ’ όσα λέει καταλαβαίνεις ότι η δημοσιότητα για εκείνον είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να σε κάψει, όπως η λάμπα πυρακτώσεως τα αφελή μυγάκια.

Είναι μπελάς η δημοσιότητα;

Το ευχαριστιέμαι προς το παρόν, γιατί ευτυχώς δεν με σταματάει ο κόσμος με διάθεση να αρχίσει το φαιδρό χαχανητό και το κουτσομπολιό. Με ρωτάνε άλλα: για τη Σπιναλόγκα, για τους λεπρούς, τι έγινε εκεί στ’ αλήθεια… Η σειρά έχει ένα ειδικό βάρος, γιατί το θέμα της είναι μια αποκρουστική αρρώστια, οπότε λίγο φαίνεται να νοιάζει το κοινό αν είμαι εγώ idol ή όχι.

Κερδίσεις κάτι χειροπιαστό από όλον αυτό τον ντόρο;

Σε ωφελεί σίγουρα στις δημόσιες υπηρεσίες, στις τράπεζες. Δεν είναι ότι θα κλέψω τη σειρά κάποιου άλλου στην ουρά, αλλά όσο να 'ναι κάτι σημαίνει να σε ξέρει ο ταμίας, έχεις πιο ευγενική αντιμετώπιση.

Τι είναι αυτό το κάτι παραπάνω που έφτασε το Νησί στο 70% τηλεθέαση;

Αν έπρεπε να πω μόνο ένα, θα έλεγα η σκηνοθεσία, η ματιά του Θοδωρή Παπαδουλάκη. Είναι ένα έργο εποχής, γυρισμένο όμως με σύγχρονους κινηματογραφικούς όρους. Τα αργά πλάνα, τα μονοπλάνα, που έχουν διάρκειες και slow motions, έλεγαν πριν ότι δεν θα μπορούσαν να σταθούν στην τηλεόραση γιατί ο τηλεθεατής θα έβρισκε την ευκαιρία να κάνει ζάπινγκ. Ε, αυτό έχει αλλάξει πια και ο Παπαδουλάκης κέρδισε το στοίχημα χωρίς καθόλου να εκβιάζει το συναίσθημα, αλλά δίνοντάς σου όσο χρόνο θέλεις για να μπεις μέσα στην ιστορία και να ταυτιστείς με τους ήρωες.

Μήπως είναι και «πιασάρικο» το θέμα με τους λεπρούς;

Είναι αλήθεια ότι είχε προηγηθεί ένα εξαιρετικό best seller μυθιστόρημα, οπότε πολλοί ήταν ήδη μαγεμένοι, όχι ακριβώς από την αρρώστια, αλλά από τον τρόπο που την αντιμετώπιζε η συγγραφέας. Από την άλλη, όταν έχεις να χειριστείς μια παραμορφωτική ασθένεια, ένα πράγμα που τηλεοπτικά δεν είναι καθόλου ελκυστικό, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν ο τηλεθεατής θέλει να το δει. Μπορεί σε κάποιους να κινήσει την περιέργεια και να γουστάρουν, αλλά ακούω, κυρίως από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, ότι δεν μπορούν να το δουν γιατί στεναχωριούνται. Είναι δίκοπο μαχαίρι.

Εσύ τι βλέπεις στην τηλεόραση;

Ειδήσεις, πολιτικές και ενημερωτικές εκπομπές και τον τελευταίο καιρό κυνηγώ και τα χρηματοικονομικά. Όχι ότι έχω τίποτα λεφτά να επενδύσω, αλλά τώρα με την κρίση μπήκα στη διαδικασία να δω πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα που λέμε αγορές. Ακούω συνέχεια «οι αγορές» και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό το κόλπο που μπορεί να εξαθλιώσει ή να πλουτίσει ένα έθνος, μετακινώντας τρισεκατομμύρια από δω και από κει.

Αισθάνεσαι ότι είναι λίγο αδικία να κάνεις τη μεγάλη επιτυχία τώρα που λόγω κρίσης δεν μπορείς να την εξαργυρώσεις;

Το έχω σκεφτεί. Τρία-τέσσερα χρόνια νωρίτερα να είχε γίνει το Νησί, θα είχαν έρθει και πολλά λεφτά, αλλά κυρίως περισσότερες δουλειές ανάλογου ύφους.

Δεν είσαι, λοιπόν, από αυτούς που κάνουν ότι δεν τους νοιάζουν τα χρήματα.

Δεν ξέρω κάποιον που να μην τον νοιάζουν, εκτός κι αν τα 'χει κληρονομήσει από τον μπαμπά του.

Κάποιοι, όμως, σαν να ντρέπονται να μιλήσουν για λεφτά…

Τι να ντρέπεσαι; Είμαστε όλοι μπλεγμένοι σε ένα πράγμα που δυστυχώς το βάλαμε στις ζωές μας και μας σέρνει - μιλάω για τις τράπεζες, για τα δάνεια, για τα υποθηκευμένα σπίτια μας. Οπότε δεν μπορείς να είσαι αδιάφορος με τα λεφτά. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη, το σύστημα είναι έτσι στημένο.

Έχεις μείνει ποτέ άνεργος;

Μετά τα πρώτα χρόνια, από όταν μπήκε το νερό στο αυλάκι, πάντα ερχόταν μια καινούργια δουλειά, ίσως και πριν τελειώσει η προηγούμενη. Μόνο μια περίοδο γύρω στα 1999, ενώ δεν είχα ούτε να φάω, είπα όχι σε αυτά που μου πρότειναν -όπως έχω κάνει κι άλλες φορές- ώστε να στηρίξω μια διαδρομή που τώρα με έφερε να κάνω το Νησί. Ήξερα πάντα πως αν διαχυθώ και αναλωθώ απλά για να υπάρχω ως ηθοποιός, αν αρχίσω τα «δεν πειράζει βρε αδερφέ, δουλειά να 'ναι κι ό,τι να 'ναι», θα ήμουν έρμαιο μιας εντελώς διαφορετικής πορείας.

Άλλοι στη θέση σου θα ήταν ήδη μεγάλοι σταρ. Κάνεις κάτι «λάθος» με τη δημοσιότητα;

Δεν παίζω το παιχνίδι. Δεν τρέχω από εκπομπή σε εκπομπή να δημοσιοποιώ τη ζωή μου. Δεν θεώρησα ποτέ ότι θα έφτιαχνε την καριέρα μου ένα εξώφυλλο κρεμασμένο στο περίπτερο. Και βαριέμαι όλο αυτό το gossip και να μιλάμε για το πώς φτιάχνεται το παστίτσιο.

Γιατί νομίζεις κάποιοι είναι άρρωστοι με τη δημοσιότητα;

Είναι η ανάγκη τους να υπάρξουν, να φωνάξουν «είμαι εδώ, δείτε με». Αν, όμως, δεν είσαι συγκροτημένος, το πολύ πολύ να διαλυθείς, να διαμελιστείς. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα αυτής της κοπελίτσας, της Τζούλιας Αλεξανδράτου, που μου προκαλεί απέραντη θλίψη - ένα παιδάκι που έχει πάθει ζημιά. Το παιχνίδι, ξέρεις, μπορεί να γίνει πολύ άγριο και όσοι δεν είναι ισορροπημένοι, πάνε και καίγονται σαν τα μυγάκια στη λάμπα.

Το μούσι πιστεύεις ότι έχει βοηθήσει στην καριέρα σου;

Το μούσι είναι ένα εργαλείο δουλειάς. Έχω αφήσει και μούσι και αξυρισιές και μουστάκια και απ’ όλα.

Φοβάσαι ότι αν το ξυρίσεις θα χάσεις δουλειές;

Για να είμαι ειλικρινής, έχει περάσει από το μυαλό μου. Με έχει, όμως, βολέψει κιόλας γιατί βαριέμαι να ξυρίζομαι.

Τι σε τράβηξε, λοιπόν, στο θέατρο;

Είχα ανάγκη να ελαφρώσω τη σκέψη και την ψυχή μου, να κάνω ένα είδος ψυχανάλυσης. Καλυπτόμενος πίσω από ένα ρόλο, μπορούσα να μιλήσω για «τα θέματά μου» χωρίς να είμαι ακριβώς το πρώτο πρόσωπο, το πραγματικό υποκείμενο.

Αυτό, δηλαδή, ονειρευόσουν από παιδί;

Όχι, απλώς έτυχε να έρθει πρώτα η απάντηση από τη σχολή του ΚΘΒΕ. Διαφορετικά ήμουν μεταξύ του να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία, γιατί ήμουν πρωταθλητής Ελλάδος στα 3.000 μέτρα steeple, και στο να ασχοληθώ με τον τόρνο. Μη σου φαίνεται παράξενο. Μου άρεσε πολύ. Και μαστορεύω ακόμη πράγματα. Έχω ένα γκαράζ ολόκληρο με εργαλεία και μερικές φορές ασχολούμαι με το αυτοκίνητο, αλλά δεν είναι και όπως όταν ήμουν πιτσιρικάς, που είχα ένα πειραγμένο μηχανάκι, έκανα κόντρες, άνοιγα τα κύλινδρα, τα πιστόνια, τα πέρναγα στον τόρνο, μεγάλωνα τις διαστάσεις τους...

Υπήρχε ναρκισσισμός στην απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;

Υπάρχει σίγουρα μια πλευρά επιδειξιμανίας σε όλους όσους γίνονται ηθοποιοί. Και επίσης, όταν είσαι αθλητής και έφηβος, έχεις αυτή τη δύναμη της αυτοπεποίθησης που σε κάνει να αισθάνεσαι μοναδικός και ξεχωριστός. Υπάρχει μια αφέλεια και καίγεσαι να εντυπωσιάσεις με οποιοδήποτε τρόπο.

Αισθάνεσαι ακόμη σίγουρος με τον εαυτό σου;

Αισθάνομαι πάντα καλά με τον εαυτό μου, εξωτερικά. Εσωτερικά, όμως, έχω περάσει και περίεργες περιόδους. Και με κατάθλιψη, ας πούμε.

Διαγνωσμένη;

Μπορεί και να 'ταν αν πήγαινα σε έναν ειδικό. Να μου 'λεγε «ξέρεις φίλε, πάσχεις επίσημα από κατάθλιψη». Η πρώτη φορά που το έπαθα ήταν όταν διέκοψα τον πρωταθλητισμό. Τα φυσικά οπιούχα του οργανισμού σταμάτησαν να εκκρίνονται στα επίπεδα που εκκρίνονταν πριν και «έπεσα». Μετά μου συνέβαινε συνήθως κάθε φορά που τελείωνε ένας κύκλος παραστάσεων στο θέατρο, εκεί που η ενέργειά σου πάει από το peak στο μηδέν. Και μου κράταγε μήνες…

Πιστεύεις ότι ένας ταλαντούχος ηθοποιός μπορεί να παίξει καλά ακόμη κι αν δεν αφοσιωθεί εντελώς στο έργο;

Δεν υπάρχει μόνο ταλέντο. Ένας μουσικός μπορεί να έχει εξαιρετικό αφτί και να παίρνει εύκολα τις νότες. Από εκεί και πέρα, όμως, για να λάμψει, χρειάζονται πολλά περισσότερα. Δεν φτάνει μόνο να τρέχεις γρήγορα για να είσαι recordman. Είναι σαν να λες σε ένα μαθητευόμενο γιατρό να ανοίξει μια καρδιά επειδή έχει εξαιρετικά σταθερό χέρι.

Έχεις χρόνο για να διαβάζεις βιβλία;

Δεν τα πάω τόσο καλά με τα μυθιστορήματα όσο με την ποίηση: τον Καβάφη, τόσο βαθύς και ουσιαστικός, τον Καββαδία, που είναι ταξιδιάρης και τον έχω μεγάλη καψούρα, τον Λαπαθιώτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τη Γαλάτεια Καζαντζάκη και την Κική Δημουλά, που είναι συγκλονιστική και ως ποιήτρια και ως περσόνα, έχοντας πιάσει ένα μέτρο αποθεωτικό με τον τρόπο που συμπυκνώνει τη ζωή και τη σχέση της ψυχής μας με τα πράγματα. Διάβασα επίσης πρόσφατα και τη βιογραφία του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, που ήταν ο πραγματικός πρόεδρος της Σπιναλόγκα, και βλέπεις μια σοφία που πηγάζει μεν από αυτή την οδύσσεια του θανάτου, αλλά είναι μια βιογραφία γεμάτη διαμάντια και καθαρή σκέψη.

Πιστεύεις ότι εμείς σαν γενιά αναλωθήκαμε σε πράγματα χωρίς νόημα και χάσαμε το μεγάλο;

Το μεσοδιάστημα από τη δεκαετία του '80 μέχρι το 2000 δεν γινόταν τίποτα, η απόλυτη ηρεμία. Μετά λες και δαιμονίστηκε το σύμπαν. Ζούμε τώρα μια εποχή συγκλονιστική και εγώ είμαι υπέρ των νέων που μάχονται, καίγονται και δεν κοιμούνται ήσυχοι. Είμαι αλληλέγγυος απέναντι σε αυτά τα δεκαοκτάχρονα παιδιά που τα βλέπω με ήθος και ευγένεια να ζούνε μια φρίκη. Ωραίες ψυχές που μένουν ανεκμετάλλευτες γιατί ζούμε σε αυτό εδώ το μπουρδέλο.

Τι να σημαίνει άραγε που διάλεξες μια Γερμανίδα για σύντροφό σου; Ίσως μια αποστροφή για τη δική μας κουλτούρα;

Καταρχάς σημαίνει ότι ερωτεύτηκα. Και ερωτεύτηκα την ποιότητα αυτής της γυναίκας χωρίς να σκεφτώ από πού έρχεται.

Είναι, όμως, δύσκολο για τους ανθρώπους να ερωτευτούν το ξένο, το ανοίκειο.

Η γυναίκα μου είναι έτσι κι αλλιώς κοσμοπολίτισσα. Μπορεί να είναι γερμανικά πειθαρχημένη, αλλά δεν είναι καθόλου ψυχρή. Πολλές φορές είναι πιο μεσογειακή από μένα.

Κάνατε μαζί μια κόρη. Τι αλλάζει όταν γίνεσαι πατέρας;

Όταν γεννήθηκε η μικρή ήταν σαν να είχα φάει ένα τριπάκι LSD. Άνοιξαν οι κρουνοί της γλύκας. Κάτι συνέβη και ήμουν για τρεις μήνες σε ένα ευτυχισμένο διάστημα. Κουβαλούσα παντού το μωρό μαζί μου σε ένα μάρσιπο και μόνο που δεν το θήλαζα.

Αισθάνεσαι υπεύθυνος για το παιδί;

Αισθάνομαι υπεύθυνος για όλα τα παιδιά. Δεν πρέπει να τα ταΐζεις αηδίες, γιατί είναι πλάσματα με ταλέντα που πρέπει να ανθίσουν και όχι να μπουκώσουν. Τι κατεύθυνση να της δώσω; Θα μπορέσω να αναγνωρίσω την κλίση της και να την προάγω χωρίς να βάλω μέσα τις δικές μου εμμονές; Θα τη σεβαστώ;

Ένας άντρας με οικογένεια σταματάει να φλερτάρει;

Όχι. Ένας άντρας δεν σταματάει ποτέ να φλερτάρει. Το ίδιο και μια γυναίκα.

Αισθάνεσαι ποτέ εγκλωβισμένος σε αυτή τη ζωή που ζεις;

Ναι αμέ. Πολλές φορές αισθάνεσαι να πνίγεσαι. Όλα μπορούν να δημιουργήσουν μια ρουτίνα και το αίσθημα «να παρατήσω τα πάντα και να σηκωθώ να φύγω». Επίσης έχω πιάσει τον εαυτό μου να είναι πια πολύ ευαίσθητος. Ξέρεις, που σηκώνεσαι βαρύς, με κατάθλιψη, χωρίς να ξέρεις γιατί, αλλά ουσιαστικά γνωρίζεις: ο διπλανός σου πάσχει, έχει χάσει τη δουλειά του, έχει φτάσει σε αδιέξοδο, ο κόσμος είναι μουντός. Κάθε φορά που επέστρεφα από τα γυρίσματα στην Κρήτη, που είναι ένα νησί, μια επαρχία, και όσο να 'ναι ο κόσμος ξεχνιέται, έμπαινα στην Αθήνα και ξαφνικά την επόμενη μέρα ξυπνούσα με ένα βάρος. Τι στρες είναι αυτό ξαφνικά;

Μήπως χρειάζεσαι διακοπές;

Καιρό τώρα θέλω να ανέβω σε ένα σκάφος και να ανοιχτώ στη θάλασσα. Να φορτώσω και δυο μπουκάλες οξυγόνο και να βουτήξω όπου μου κάνει κέφι. Όμως δεν είναι η ώρα ακόμη.

*Ο Τάσος Νούσιας πρωταγωνιστεί στις σειρές Το Νησί στο Mega και Χωρίς Όρια στον Ant1, στη θεατρική παράσταση Σκουλήκια του Χιλέλ Μίτελπουνκτ Hillel Mittelpunkt στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104 (Θεμιστοκλέους 104, τηλ. 210 3477677, www.skoulikia.gr) και στην ταινία Tungsten του Γιώργου Γεωργόπουλου που βγαίνει στις αίθουσες το Μάρτιο.