Ο Νίκος Κοντομήτρος ξεχωρίζει όσα είδε, δοκίμασε, άκουσε και ευχαριστήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.
Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Τα βραβευμένα "Παιδιά του Χειμώνα (The Holdovers)". Το να ετοιμάζεσαι να αφεθείς στον ρυθμό μίας ταινίας που έχει ήδη διακριθεί στις Χρυσές Σφαίρες, τα Critics’ Choice Awards, σε εμβληματικά κινηματογραφικά βραβεία στρώνοντας ήδη το χαλί σε μία άκρως επιτυχημένη εκπροσώπηση στα Όσκαρ είναι μία διαδικασία που σου δημιουργεί προσδοκίες. Ο πήχης ανεβαίνει αβίαστα. Τα κουτάκια που ασυνείδητα καλείται το υποσυνείδητο να συμπληρώσει αυξάνονται. Και η ματαίωση των προσδοκιών μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι. Με "τα Παιδιά του Χειμώνα" δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά. Ευτυχώς.
Στη νέα του μεγάλου μήκους απόπειρα, ο Ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης και δημιουργός, Alexander Payne, μάς μεταφέρει πίσω στη δεκαετία του ’70. Σε ένα ταξίδι ενδοσκοπικό, ικανό να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι μερικά προβλήματα παραμένουν αναλλοίωτα και άλυτα στο πέρασμα του χρόνου. Ότι η ουσία όσων μας απασχολούσαν πριν από 50 χρόνια δεν διαφέρει και τόσο με όσα σκεφτόμαστε, αναλογιζόμαστε, προσπαθούμε να επιλύσουμε σήμερα. Σε άλλη μορφή, με ίδια, όμως, φύση. Η ταινία "Τα Παιδιά του Χειμώνα" ακολουθεί έναν ιδιότροπο καθηγητή σε ένα αμερικανικό κολλέγιο υψηλού κύρους, ο οποίος υποχρεώνεται να παραμείνει στην πανεπιστημιούπολη κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών του, για να προσέχει λίγους σπουδαστές του, που αναπάντεχα δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε. Τελικά, αναπτύσσει μία απίθανη σχέση με έναν από αυτούς –έναν κατεστραμμένο, ιδιοφυή ταραχοποιό και την αρχιμαγείρισσα του κολλεγίου, η οποία έχασε μόλις τον γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι διακοπές τούς βρίσκουν μαζί – όχι από την αρχή ενωμένους. Και το εσώτερο – όχι μόνο – ταξίδι ξεκινά.
Η ατυχής – εκ πρώτης όψεως – συγκυρία δημιουργεί την ιδανική συνθήκη για να αρχίσουν οι προαναφερθέντες χαρακτήρες να ξεδιπλώνουν τα πραγματικά τους (συν)αισθήματα, την αλήθεια που ελλοχεύει πίσω από τη στιλιζαρισμένη εμφάνιση. Και πράγματι, ο αυστηρός ακαδημαϊκός, η πληγωμένη μητέρα (όλων) και ο επαναστατικός νεαρός συνθέτουν μία μελωδική ωδή στον αθόρυβο πόνο της μοναξιάς και της απώλειας υπενθυμίζοντας μας παράλληλα ότι η ζωή σου δίνει ευκαιρίες να γελάσεις. Αρκεί, να θες να τις δεις κατάματα.
Αν μου ζητούσες να μιλήσω με τεχνικούς όρους, θα μπορούσα εύκολα να σου πω ότι η ταινία διαθέτει αριστουργηματικό μοντάζ, έξυπνη σκηνοθετική οπτική με τα απροσδόκητα ζουμ να βοηθούν στην εγγύτητα με τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών, αβίαστη σεναριακή κορύφωση, κλασική δομή. Πράγματι, τα "Παιδιά του Χειμώνα" είναι μία κλασική ταινία. Ή μάλλον μία ταινία που διαθέτει όλα τα φόντα για να γίνει. Ξεπερνώντας με μαεστρία τον ασφυκτικό γιακά της κλασικής χριστουγεννιάτικης ταινίας νέας εποχής, το "The Holdovers" έχει old school παλμό με νεωτεριστική αύρα και τρυφερή ματιά. Μία φιλμική υφή που αποσαφηνίζει από τα πρώτα σεκόντ το χρονικό πλαίσιο με κείμενο όμως διαχρονικό και σε κάθε εποχή ταιριαστό. Γιατί, στα "Παιδιά του Χειμώνα" το περιτύλιγμα εκλείπει και η ουσία πρωταγωνιστεί μέσα από την πιο υποτιμημένη δύναμή της: την απλότητα του "είναι" της. Με δύο λόγια, ετοιμάσου να γελάσεις, να συγκινηθείς, να σκεφτείς. Και ο Alexander Payne, ο Paul Giamatti, ο Dominic Sessa, η Da'Vine Joy Randolph για Χρυσό Αγαλματίδιο. Στους κινηματογράφους από την Tanweer.
Δοκιμάσαμε:
Το πρώτο μενού μίας από τις πολυσυζητημένες αφίξεις της νέας χρονιάς. Ηχείται μπότοξ, γράφεται BÓTOXE. Απολαμβάνεται στον ίδιο βαθμό – απλά σε διαφορετικά σημεία του σώματος. Θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κανείς ότι έχει παρόμοια επίδραση απελευθερώνοντας μία παρατεταμένη νότα απόλαυσης στον ουρανίσκο, τη γεύση και τις υπόλοιπες αισθήσεις. Γιατί, η επίγευση του BÓTOXE Athens, του νέου πρωτότυπου Club Restaurant της πρωτεύουσας δεν περνάει μόνο από το στομάχι. Κι ας το περιγράφουν μερικοί ήδη ως έρωτα με την πρώτη μπουκιά.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Από τη στιγμή εκείνη που οι μεγάλες πόρτες ανοίγουν και τα μάτια σου αντικρίζουν ένα λαμπερό σκηνικό. Με παιχνιδιάρικη χρωματική παλέτα, LED ένταση, bold ιδιοσυγκρασία, σύγχρονη αρχιτεκτονική, Night Life διάθεση. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε κλαμπ του εξωτερικού. Από εκείνα που δεν περιορίζονται απλά στο να επιλέξουν τον κατάλληλο για τη μουσική τους ταυτότητα DJ, αλλά αυτά που δημιουργούν μία ολιστική εμπειρία, ικανή να σαγηνεύσει όλες τις αισθήσεις. Η διακόσμηση του BÓTOXE Athens είναι επιβλητική. Το καλύτερο ορεκτικό μίας βραδιάς που η γεύση χορεύει στον ίδιο ρυθμό με την ακοή και την όραση.
Στα σημερινής αισθητικής τραπέζια του εστιατορίου, ο σεφ Take – διάσημος για την ικανότητα του να δημιουργεί γευστικό και σωστά προετοιμασμένο sushi – ξεδιπλώνει το μενού που ο ίδιος οραματίστηκε και συνέθεσε για τον πολυτελή χώρο. Οι σαλάτες του, δροσιστικές και αναζωογονητικές, αναδεικνύονται στο ιδανικό starter μίας βραδιάς που συνοδεύεται από εκλεκτό κρασί – η κάβα διαθέτει βραβευμένες ετικέτες του εγχώριου και διεθνή αμπελώνα, φέρνοντας τη θερμοκρασία στα σωστά επίπεδα. Τα sushi rolls είναι σωστά κατασκευασμένα – δεν είναι καθόλου αυτονόητο, έχουν το αυθεντικό μέγεθος και αφήνουν μία ανάλαφρη εσάνς μετά την κατανάλωσή τους.
Τα κυρίως κινούνται και αυτά σε μονοπάτια ασιατικής και μεσογειακής κουζίνας, ένα κράμα διαφορετικών πολιτισμών, το οποίο όμως ο Take ενορχηστρώνει σωστά. Κάπως έτσι, οι Tomahawk steaks, οι wedge salads και το Black Angus περπατούν παράλληλα με δυτικότροπα rolls, γαρίδες σε ροκ διάθεση, easy sandos και γευστικότατο Black Cod Miso. Στις ευχάριστες εκπλήξεις του διαρκώς εξελισσόμενου μενού, το καρπάτσιο από μοσχάρι Wagyu σε premium κοπές και το χαρακτηριστικό προφιτερόλ φιστικιού.
Στον εξελιγμένο έως τελευταία τεχνολογική ίνα χώρο της Αθήνας, η γεύση δίνει τη σκυτάλη στην Cool International Pop μουσική σε μία αέναη συμφωνία ανταλλαγής και συνύπαρξης. Το εστιατόριο λειτουργεί Τετάρτη με Κυριακή (από τις 21:00 και μετά), ενώ η μετατροπή του σε Club Restaurant πραγματοποιείται κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Στις 9 Μαρτίου, πάντως, στα πλατό του BÓTOXE Athens θα είναι ο σπουδαίος Αμερικανός DJ David Morales. Save the date!
Ξεχωρίσαμε:
Τη νέα καμπάνια του οίκου YSL Beauty. Ανάμεσα στην οθόνη και τον θεατή υπάρχει ένας τοίχος. Μία γυάλινη απόσταση που, σύμφωνα με νεότερους θεωρητικούς των Μέσων, όταν κάποιος καταφέρει να την κατακερματίσει είναι εκείνη η στιγμή που τα συναισθήματα και ο νους του δέκτη δραστηριοποιούνται. Η νέα καμπάνια του YSL Beauty διά χειρός Κωνσταντίνου Ρήγου το καταφέρνει. Πρόκειται για μία περιεκτική ταινία μικρού μήκους, η οποία αποτυπώνει με τρόπο καλλιτεχνικό, συνάμα ρεαλιστικό εννέα στον αριθμό προειδοποιητικά σημάδια μίας κακοποιητικής συμπεριφοράς. Δεν είναι μόνο όσα πιστεύουμε. Είναι περισσότερα, ενδότερα, αθόρυβα ως προς την κίνησή τους, θορυβώδη ως προς τον αντίκτυπο και το αποτύπωμα που αφήνουν πάνω μας. Abuse Is Not Love.
Το Lemons (x5). Ο αριθμός της παρενθέσεως δίπλα από τον τίτλο δεν είναι τυχαίος. Επίτρεψέ μου να σου το εξηγήσω. Σε έναν θορυβώδη κόσμο, όπου δύο άτομα καταφέρνουν να βρουν το ένα το άλλο ξεκινώντας μια ρομαντική σχέση, ο Sam Steiner, στο πρωτοποριακό έργο του "Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons”, φαντάζεται μια συνθήκη που αγγίζει τα όρια της δυστοπίας. Η κατάχρηση εξουσίας, ο περιορισμός της ελευθερίας, η επικοινωνία, η αντίσταση και ο έρωτας είναι μόνο κάποια από τα κομμάτια του μωσαϊκού που περίτεχνα δημιουργεί ο συγγραφέας. Γιατί, άλλοτε η ζωή επιλέγει να είναι δροσιστική και άλλοτε περισσότερο ξινή. Όπως ακριβώς, ένα λεμόνι. Η παράσταση ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με τους Άννα Μενενάκου και Παναγιώτη Γαβρέλα, σε σκηνοθεσία της Ζαφειρίας Δημητροπούλου Del Angel με προγραμματισμένη ημερομηνία πρεμιέρας τις 6 Μαρτίου.
