Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Το εικαστικό viral στο Μέγαρο Σλήμαν - Μελά. Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την έκθεση "Wanderlust / All Passports" δύο φορές. Μία στο press preview και μία ακόμη την ημέρα των εγκαινίων. Κάτι που μου επέτρεψε αφενός να κοιτάξω κατάματα αρκετά από τα έργα που εκτίθενται, να στοχαστώ απέναντι τους, να προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω εκείνες τις κρυμμένες λεπτομέρειες που σε φέρνουν πιο κοντά στην ουσία και αφετέρου να αντιληφθώ ποιο είναι αυτό το στοιχείο που μόλις 15 ημέρες μετά έχει χωρέσει περισσότερους από 20.000 θεατές στο Μέγαρο Σλήμαν – Μελά. Δεν είναι απλό. Όπως ούτε και η ίδια η έκθεση, η οποία φέρει την υπογραφή του Κώστα Πράπογλου στην επιμέλεια.
42 καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες σύγχρονης τέχνης από την Ελλάδα και το εξωτερικό συνομιλούν με έννοιες του χωροχρόνου και πραγματεύονται νοήματα που σχετίζονται με το μέλλον μέσα από το πρίσμα του παρελθόντος και του παρόντος. Τέτοιες ιδέες μετατρέπονται σε υποκειμενικές συνθήκες όπου μια οπτική γωνία παρεμβαίνει και επηρεάζει η μια την άλλη, επανεγράφοντας και ανατρέποντάς την, οδηγώντας σε μια αναδιάρθρωση των νοητικών αξόνων και της αντίληψής μας για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Οι μεγάλες αίθουσες, τα μικρότερα δωμάτια, οι διάδρομοι και τα διάφορα περάσματα συγκροτούν μια συνειδησιακή ροή και μια συναισθηματική διαδρομή. Είναι μία πορεία από τον αγνωστικιστικό σκοτάδι στο απελευθερωτικό φως – το οποίο τρυπώνει τόσο όμορφα, μα άγρια στο δωμάτιο 10, εκεί όπου η Νεφέλη Μασία κατακερματίζει το γυάλινο τοίχο φέρνοντας τη δέσμη του φωτός τραυματισμένη, μα σθεναρή στο εσωτερικό ενός κτιρίου του οποίου ο παλμός συγχρονίζεται ξανά με των επισκεπτών του.
Αυτή είναι η σωστή λέξη. Συγχρονισμός. Αυτό επιδιώκεται. Αυτό επιτυγχάνεται. Ανακαλύπτοντας κάθε δωμάτιο με τη σειρά περπατάς σε μία σκάλα ενδοσκόπησης, συνομιλίας με τον εσώτερο εαυτό και τα ένστικτά του, η οποία κορυφώνεται όταν συναντά τη θεραπευτική ενέργεια του φωτός. Ενώνοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, καλούμαστε να αναλογιστούμε την ουσία των ταξιδιών μας—όπως κι αν τα βιώνουμε—σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο κόσμο. Η επιτυχία δεν είναι τυχαία – μεταξύ μας, ποτέ δεν ήταν κι ούτε πρόκειται. Στην τέχνη απαιτεί αυτή την ευεργετική σύνδεση που γεννάται ανάμεσα στο έργο και τον (απο)δέκτη. Ίσως, όπως ακριβώς και στη ζωή. Ο αστικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός artefact athens και ο Κώστας Πράπογλου το καταφέρνουν.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Εοζέν Αγκοπιάν (Ελλάδα), Άννα Αμπαριώτου (Ελλάδα), Λυδια Ανδριώτη (Ελλάδα), Άννα Αντάρτη (Ελλάδα), Κλίτσα Αντωνίου (Κύπρος), Θωμάς Βαλιανάτος (Ελλάδα), Απόστoλoς Φ. Βέττας (Ελλάδα), Robert Cahen (Γαλλία), Asaf Gam Hacohen (Ισραήλ), Κλειώ Γκιζελή (Ελλάδα), Ειρήνη Γκόνου (Ελλάδα), Λυδία Δαμπασίνα (Ελλάδα), Susan Daboll (ΗΠΑ), Άντζη Δρακοπούλου (ΗΠΑ), Σοφία Ζαράρη (Ελλάδα), Μάρω Ζαχαρογιάννη (Ελλάδα), Harriet Hedden (Αγγλία), Michal Heiman (Ισραήλ), Daniel Hill (ΗΠΑ), Αννίτα Καλημέρη (Ελλάδα), Γιώργος Κοντονικολάου (Ελλάδα), Stevie Love (ΗΠΑ), Νεφέλη Μασία (ΗΠΑ), Jonas Mekas (ΗΠΑ), Στέλλα Μελετοπούλου (Ελλάδα), Μανώλης Μπαμπούσης (Ελλάδα), Δημήτρης Μυλωνάς (Ελλάδα), Sandra Osborne (ΗΠΑ), Κρίτων Παπαδόπουλος (Αγγλία), Άντα Πετρανάκη (Ελλάδα), Λία Πέτρου (Ελλάδα), Λίνα Πηγαδίωτη (Ελλάδα), Pipilotti Rist (Ελβετία), Δημήτρης Σάββα (Κύπρος), Εύη Σαββαΐδη (Ελλάδα), Ισμήνη Σαμανίδου (Αγγλία/Ελλάδα), Δήμητρα Σκανδάλη (Ελλάδα), Jesse Leroy Smith (Αγγλία), Μαριάννα Στραπατσάκη (Ελλάδα), Tonoptik (Μαυροβούνιο), Κλαίρη Τσαλουχίδη - Χατζημηνά (Ελλάδα), Νίκος Τρανός (Ελλάδα). Μέχρι τις 17 Νοεμβρίου.
Δοκιμάσαμε:
Τα 50 χρόνια γεύσης του Spiros & Vasilis. Σε κάθε τομέα της ζωής, υπάρχουν ορισμένοι πρωτοπόροι. Εκείνοι που ανοίγουν τον δρόμο στη δική τους λαμπρή ιστορία αλλά και σε όσους επιθυμούν να δοκιμαστούν σε νερά, τα οποία χάρη στους πρώτους, σταματούν να είναι αχαρτογράφητα. Όχι σε ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο. Περισσότερο ως αρχή ενός ρου που ξεκινά να ξετυλίγεται μαζί τους. Μία θεωρία, η οποία βρίσκει την πλήρη εφαρμογή της στο εστιατορικό παράδειγμα του Spiros & Vasilis – του χώρου που με αγάπη και φροντίδα σερβίρει γαλλικές γεύσεις στους εκλεπτυσμένους ουρανίσκους της πόλης εδώ και 50 (!) χρόνια.
Ήταν φθινόπωρο του 1974, όταν ο Σπύρος και Βασίλης Πολυμέρης, δύο αδέρφια με οικογενειακό δέσιμο, αποφάσισαν να ανοίξουν ένα εστιατόριο γαλλικής κουζίνας επί της Λάχητος στο Κολωνάκι. Έχοντας στη φαρέτρα τους την εμπειρία από το L’Abreuvoir, οι δύο αδερφοί αποφάσισαν να αποκρυσταλλώσουν το πάθος τους για την εστίαση και τη γεύση που γεννάται στις γαλλικές συνοικίες σε έναν (ολο)δικό τους χώρο, ο οποίος θα κρατούσε από το ένδοξο παρελθόν όσα θα το οδηγούσαν σε ένα δυναμικό παρόν και μέλλον. Κι εγένετο, Spiros & Vasilis. Ένα εστιατόριο που εμβληματικές προσωπικότητες της εποχής αγάπησαν – ανάμεσά τους η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Μελίνα Μερκούρη, ο Γιάννης Μόραλης.
Όλοι τους σαγηνεύτηκαν από εκείνα τα συστατικά που εδώ και πέντε δεκαετίες αιχμαλωτίζουν και τις δικές μας αισθήσεις: η υψηλής ποιότητας γαστρονομική πρόταση, η οικεία ατμόσφαιρα, η ζεστασιά και χάρη που ξετρυπώνουν από κάθε του γωνιά, η αυθεντική αγάπη στο καλό φαγητό, το savoir faire των ιδιοκτητών και των ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους απολαμβάνεις το δείπνο σου. Κάτι, το οποίο είχα την χαρά να πραγματοποιήσω πρόσφατα με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι.
Η ημέρα μου ήταν γεμάτη κι εγώ αρκετά κουρασμένος. Χρειάστηκαν μόλις μερικά λεπτά εντός της εντυπωσιακής σάλας, μέχρι η ευγένεια του service και η ζεστή υποδοχή του Γιώργου Πολυμέρη, ο οποίος μαζί με τον αδερφό του Οδυσσέα αποτελούν τους σημερινούς ιδιοκτήτες και γιους του πρωτεργάτη Βασίλη, για να συντονιστώ ξανά με την ανάσα μου. Το αλμυρό μιλφέιγ με καβούρι και αβοκάντο, ένα βελούδινο κι ανάλαφρο ορεκτικό, βοηθά. Στο ίδιο μήκος κύματος, και το ταρτάρ σολομού, το οποίο απολαμβάνεις καλύτερα αφού πρώτα έχεις ενδώσει στο χειροποίητο ψωμί και τις δόσεις βουτύρου που έρχονται ως welcome dish από τα πρώτα λεπτά που θα καθίσεις στο τραπέζι.
Από τα ζεστά, τα σαλιγκάρια Βουργουνδίας με το μαλακό "σώμα" και τη φινετσάτη αίσθηση, καθώς και τα αχνιστά μύδια διεγείρουν τους γευστικούς σου κάλυκες και τη διάθεσή σου να περάσεις μία αξέχαστη βραδιά σε γαλλικό ρυθμό. Πάντα ευπρόσδεκτα τα σπαράγγια με sauce Ολλανδέζ. Λίγο πριν τα κυρίως έρθουν στο τραπέζι, μία στάση στη σαλάτα Chèvre με το ζεστό κατσικίσιο τυρί και τα αντίδια να δένουν σε μία εξαιρετική πράσινη συμφωνία. Όποιο κυρίως κι αν επιλέξεις, δεν γίνεται να μην αφεθείς στις τηγανητές πατάτες που αριστοτεχνικά το συνοδεύουν. Φινάλε με κρεμ μπρουλέ κι ένα θελκτικό κλείσιμο ματιού στην απόφασή μας να ολοκληρώσουμε την ημέρα μας στο Spiros & Vasilis.
Ξεχωρίσαμε:
Μία νέα Design Gallery. Η επιστήμη του design απαιτεί διορατική ματιά, απτή καινοτομία, δημιουργική πρόταση, υψηλή αισθητική. Όπως ακριβώς και η τέχνη. Αυτό είναι (ευτυχώς) το μονοπάτι πάνω στο οποίο έχει συνειδητά επιλέξει να βαδίσει η Domo Design Gallery, ένα νέο hub διακοσμητικής αριστείας και in house τέχνης. Πολυτελή έπιπλα, διακοσμητικά items από κορυφαία brands, έργα τέχνης συνθέτουν μία αρτιστίκ φωλιά για το σπίτι (και όχι μόνο) στα ψηλά της Βουκουρεστίου - 27Α στον αριθμό και την ακριβή διεύθυνση.
Πριν από λίγες ημέρες, το #theaftertaste έδωσε το παρών στο επίσημο opening - μα πόση χάρη είχε το art de la table και οι γεύσεις των Grazing Table Athens και Pepper & Sugar - και εντυπωσιάστηκε από τις αποκλειστικές συλλογές της DOMO. Κάθε κομμάτι, από αντικείμενα που αποπνέουν την αύρα του παρελθόντος έως τα πιο καινοτόμα σχέδια της σύγχρονης τέχνης, παρουσιάζει μια διαφορετική ιστορία, την οποία θες να (και θα) ανακαλύψεις.
Μία ελληνική εσάνς. Η πρώτη φορά που το διαπεραστικό άρωμα της Ariadne Athens διασταυρώθηκε με τις αισθήσεις μου ήταν το φετινό καλοκαίρι ύστερα από πρόταση μίας φίλης που συνάντησα τυχαία σε ένα event. Θεώρησε ότι το σώμα του κάνει καλό ματσάρισμα με το δικό μου. Είχε δίκιο. Και όπως όλα δείχνουν η ελληνική - στηρίζουμε ιδέες και πατέντες της χώρας μας που έχουν κάτι να πουν - εταιρία ταιριάζει σε όλο και περισσότερους.
Σήμερα, η Ariadne Athens, υπό την καθοδήγηση της Αριάδνης Διαμαντή, έχει καταφέρει να εισέλθει σε πολυτελή spa και ξενοδοχεία υψηλών προδιαγραφών, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Με έμφαση στην ποιότητα, τα φυσικά συστατικά και τη βιωσιμότητα, το brand της Ariadne Athens έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πιο καινοτόμα στον χώρο της πολυτελούς περιποίησης. Μία ψεκασιά ακόμη και έτοιμοι.
Την εικαστική οντότητα του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η τρίτη λέξη της προηγούμενης πρότασης δεν επιλέχθηκε τυχαία. Παρατηρώντας με προσοχή τις αφίσες και την εικαστική πραγματικότητα του φετινού Φεστιβάλ κινηματογράφου, το οποίο κάθε χρόνο κάνει την πόλη να πάλλεται σε έναν ρυθμό που ορίζεται από την άφιξη διεθνών αστέρων, πανελλήνιες και παγκόσμιες πρεμιέρες στη μεγάλη οθόνη, ανακάλυψη νέων ταλέντων, μοιάζει σαν κάθε έργο να έχει τη δική του ταυτότητα. Και όλα μαζί να συνθέτουν μία ολότητα.
Η Στέλλα Καπεζάνου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Η εικαστικός έχει επιμεληθεί τα πόστερ, τις αφίσες, οποιαδήποτε μορφή τέχνης με τη σφραγίδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου εντοπίζει κανείς στη συμπρωτεύουσα και ορισμένα καταπληκτικά tote bags. 12 θηλυκότητες καίγονται στον Κάτω Κόσμο, όμως, αυτό σε αντίθεση με το αναμενόμενο δεν τις δυσαρεστεί απαραίτητα. Είναι αυτή η ενδυνάμωση που το θηλυκό ανήκειν γεννά εκείνο το στοιχείο το οποίο φέρει τη γυναίκα απέναντι στις προκαταλήψεις και τη διάλυσή τους. Γιατί, όταν κάτι άσχημο το έχεις ζήσει, μόνο τότε μπορείς να το διακωμωδήσεις. Ένας ενιαίος καμβάς, διαμοιρασμένος σε δώδεκα επιμέρους έργα σε μία πόλη που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε καλλιτεχνική τροχιά.
