Σε μία καθημερινότητα που αναδομείται on repeat, υπάρχουν μερικά σταθερά ραντεβού. Παντός καιρού. Το ραντεβού μας με τον πολιτισμό, την τέχνη, τη γεύση, το design, την αισθητική. Τη συνάντηση με το #theaftertaste, το οποίο κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει τα καλύτερα από όσα συμβαίνουν στην πόλη που δεν σταματά να (ανα)γεννάται μέσα από την ύπαρξη της.
Είδαμε:
Τη Νέα Τάξη Πραγμάτων επί σκηνής. Έτος 2028. Αυτό αναγράφεται στο ημερολόγιο ενός κοινωνικού πειράματος, μίας ιστορίας που ακροβατεί ανάμεσα στις συνθήκες του σήμερα και τις πιθανές εξελίξεις του αύριο. Σαν εκείνα που φαντάζουν μακριά, να είναι τόσο κοντά μας κι αυτά που περιγράφονται ως απίθανα να μετατρέπονται στον κανόνα, όχι την εξαίρεση.
Στο Απόρρητο (New constructive ethics), τρεις επιστήμονες, παίρνουν μέρος σε μία κλειστή έρευνα, η οποία με τη συμβολή της φερεγγυότητας της Τεχνητής Νοημοσύνης, διερευνά ορισμένα φλέγοντα ερωτήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Μέσα από τις απαντήσεις που καλούνται να δώσουν, σε μορφή ατομικών συνεντεύξεων, έρχονται αντιμέτωποι με συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα σε όσα πιστεύουν και σε όσα αντέχουν να δηλώσουν.
Υπάρχουν ορισμένοι κανόνες. Οι απαντήσεις παραμένουν απόρρητες, κάθε συμμετέχων δεν γνωρίζει τους υπόλοιπες της έρευνας και οι εσώτερες αλήθειες αποκαλύπτονται σε ένα ασφαλές περιβάλλον, στο οποίο ο θεατής γίνεται κοινωνός κάθε λεπτομέρειας, ένα παθητικό μέλος ενός πειράματος που τίποτα δεν ερωτάται τυχαία. Η τεχνητή νοημοσύνη, η οποία σωματοποιείται μέσα από τη φωνή της Έλλης Στάη και του Παύλου Τσίμα, δεν θα επέτρεπε κάτι διαφορετικό. Όπως κι δεν αφήνει κανένα παράθυρο ανοιχτό στους συμμετέχοντες να μην απαντήσουν ακόμα και στην πιο προσωπική ερώτηση. Στην πρώτη άρνηση, η φωνή της άφυλης AI μορφής ηρεμεί, προχώρα στην επόμενη ερώτηση, λίγο πριν επιστρέψει σε εκείνη που έμεινε αναπάντητη κι με έναν διεισδυτικό τρόπο ουσιαστικά οδηγήσει στην απάντηση που ο συμμετέχων, ακόμα κι αν δεν πει, θα είναι σαν να το έχει ήδη διαπράξει.
Αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων που ξεδιπλώνεται επί σκηνής του θεάτρου Τζένη Καρέζη. Σκοτεινή, Μυσταγωγική, με τους καθρέφτες περιμετρικά να δημιουργούν μία συνθήκη πολύπλευρης αλήθειας μεταφορικά, συνάντησης με το είδωλο σου κυριολεκτικά. Κανείς από τους τρεις συμμετέχοντες δεν θα μπορέσει να δραπετεύσει από εκείνη, ούτε από το νήμα που τελικά τους ενώνει. Η Ταμίλα Κουλίεβα σκηνοθετεί αριστοτεχνικά τον εαυτό της (μία ψυχοθεραπεύτρια που περπατά τη ζωή με το δικό της στιλ και στα (κατα)δικά της παπούτσια, τη Μαριάννα Κιμούλη (μία νεαρή βιολόγο υπέρ της άμβλωσης και των ελεύθερων σχέσεων) και τον Χρήστο Στέργιογλου (έναν νευροεπιστήμονα με αλλιώτικη ματιά στη ζωή) σε μία σύγχρονη παράσταση που θολώνει τα όρια ανάμεσα στο παρόν και το εγγύς μέλλον.
Δοκιμάσαμε:
Ένα ταξίδι στην Ιαπωνία με βάση το Κολωνάκι. Υπάρχουν ορισμένα σημεία που καταφέρνουν να παίξουν με τις αισθήσεις σου. Σαν η ικανότητά τους να ευχαριστούν τη γεύση, την όραση, την αφή, την όσφρηση, την ακοή σε έναν ομαλώς εναλλασσόμενο χορό να είναι ανεπτυγμένη σε τέτοιο βαθμό που η συνολική εμπειρία σε ηρεμεί, απομακρύνοντας κραδασμούς κι εντάσεις. Αυτό ακριβώς συνέβη ανάμεσα σε εμένα και το Ronin, μία νέα εστιατορική διεύθυνση στην Ξανθίππου – 2 στον αριθμό, πριν από λίγες ημέρες.
Δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά για να συγχρονιστεί η ενέργειά μου με την αυθεντικά japanese αύρα του νέου εγχειρήματος του Μανώλη Κωνιωτάκη, ενός ανθρώπου της αθηναϊκής εστίασης και δημιουργού των δημοφιλών brands "Freud Oriental" και "Talking Breads". Απλά, να περάσω από την κεντρική πόρτα και να περπατήσω μέχρι το τραπέζι μου. Μία bold μαύρη παλέτα κυριαρχεί στον χώρο, με τις απαραίτητες nightlife πινελιές σε χρώματα και τα έργα σύγχρονης τέχνης να συμπληρώνουν το σκηνικό ενός χώρου που απολαμβάνεις όσο πίνεις το sake ή το κοκτέιλ σου τόσο στην κεντρική σάλα, όσο και στο πατάρι στον πρώτο όροφο – εκεί η ιδιωτικότητα αποθεώνεται σε διεθνή διάλεκτο κι ιαπωνική γεύση, με την ατμοσφαιρική μουσική να δημιουργεί ένα ambience που δεν αποχωρίζεσαι εύκολα.
Έχει αισθητική το Ronin. Μία lifestyle ιδιοσυγκρασία, η οποία του πηγαίνει πολύ και φιλική διάθεση – ακόμα κι αν το όνομά του χρησιμοποιείται για να περιγραφούν οι σαμουράι που είχαν χάσει τον αφέντη τους, είτε λόγω θανάτου είτε λόγω ατίμωσης. Σύμφωνα με τον κώδικα Μπουσίντο, οι πολεμιστές αυτοί όφειλαν να διαπράξουν σεπούκου (τελετουργική αυτοκτονία), διαφορετικά γίνονταν κοινωνικά περιθωριοποιημένοι. Παρόλα αυτά, πολλοί Ronin κατάφεραν να αποκτήσουν φήμη, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους 47 Ronin, οι οποίοι εκδικήθηκαν τον αφέντη τους και έγιναν σύμβολα τιμής και πίστης.
Πάνω σε αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφία, ο σεφ Vitharana Chandana οραματίστηκε κι υλοποιεί ένα ισορροπημένο μενού με αρκετές – όχι με φλύαρο τρόπο – επιλογές, πάντοτε με σεβασμό στην πρώτη ύλη, τη σωστή τεχνική και την ιαπωνική γαστρονομία. Μεταξύ των πιάτων ξεχωρίζουν το aji tataki με λάιμ και ginger ponzu, το ταρτάρ τόνου με πικάντικη miso sauce – ένα απολαυστικό κράμα που απολαμβάνεις καλύτερα αν στη μπουκιά σου βρεθεί κάθε υλικό της πρότασης, οι τραγανιστές γαρίδες tempura, nigiri και sashimi με φρέσκο ψάρι ημέρας.
Τα uramaki rolls είναι άψογα εκτελεσμένα, με τέλεια υφή ρυζιού και προσεγμένες αναλογίες υλικών, χωρίς την υπερβολική χρήση sauce που συχνά αλλάζει την ισορροπία του τελικού αποτελέσματος και αλλοιώνει τον αυθεντικά ιαπωνικό του χαρακτήρα. Εκτός από το σούσι, το μενού προσφέρει και πιο μαγειρικές επιλογές, όπως το black cod με μελιτζάνα agedashi, το μοσχάρι amiyaki και το hire katsu, μία απόδοση του σνίτσελ στα ιαπωνικά, από μοσχαρίσιο φιλέτο σε άψογο πανάρισμα με katsu sauce στη συνοδεία και στο σώμα. Φινάλε με ιαπωνικό παγωτό – δροσιστικό και αντιθετικά ταιριαστό με τις αλμυρές προτάσεις που προηγήθηκαν και ένα κλείσιμο ματιού στο japanese ταμπεραμέντο ενός Ronin της γεύσης.
Γνωρίσαμε:
Μία νέα σχεδιάστρια κοσμημάτων. Σε μία παρουσίαση με εσάνς ολιστικής εμπειρίας. Θυμάμαι ακόμη το σκηνικό που είχε δημιουργηθεί από το experience design στούντιο ODASSIEN για την παρουσίαση της νέας σειράς κοσμημάτων του ελληνικού brand HRIAM της σχεδιάστριας Μαίρης Χαριτωνίδη. Ήταν invitation only, μυσταγωγικό, σκοτεινό με το απαραίτητο φως στα σωστά σημεία, με έντονη επίγευση, όπως το πάθος. Άλλωστε, και το concept ήταν εμπνευσμένο από το κλασικό παιχνίδισμα με τη μαργαρίτα, εκείνο το διαζευκτικό - κι αγωνιώδες, μερικές φορές - με αγαπάει ή δεν με αγαπάει.
Σε ένα περιβάλλον με εντυπωσιακά, χειροποίητα χαλιά διαλεγμένα από κάθε γωνιά της γης, το δρώμενο "Love Me, Love Me Not", όπως τιτλοφορείται και η νέα συλλογή κοσμημάτων της σχεδιάστριας αποτελούμενη από πολύτιμους λίθους, διαμάντια και χρυσό 18 καρατίων, δεν ήταν μία αναμενόμενη παρουσίαση κοσμημάτων - τα οποία άλλωστε μπορούσες να δεις μόνο φορεμένα - αλλά ένας κόσμος γεμάτος τέχνη, αποτυπωμένος σε φορέσιμες δημιουργίες που συνδυάζουν το μεσογειακό ταμπεραμέντο με τη σκανδιναβική αισθητική.
Ξεχωρίσαμε:
Τη νέα συγγραφική πρόταση του Γιάννη Καλπούζου. Το Ιμαρέτ είναι από τα λίγα βιβλία που, όσα νέα κι αν προστίθενται, παραμένει στην πρώτη γραμμή της βιβλιοθήκης μου. Ο Γιάννης Καλπούζος έχει συγκλονιστική συγγραφική πένα, την οποία μεριμνεί πάντα να συνδυάζει με έρευνα - ένας συνδυασμός λογοτεχνικά απολαυστικός κι ανίκητος. Το νέο του μυθιστόρημα, με τίτλο Μεθύστης.... στα χώματα της Κρήτης, μάς ταξιδεύει στη Λεβεντογέννα σε μία ταραχώδη περίοδο, εκείνη του 1937 έως το 1945.
Η σύνοψη είναι ενδεικτική. Ο Νέστορας πορεύεται με την αρχή: Ευτυχώς χρωστάω στη ζωή και δε μου χρωστάει. Η Αριάνθη αναρωτιέται: Μήπως αν τα βάνεις όλα σε τάξη σού ξεφεύγει η ζωή; Ο Μιχαλαριάς, με τη μισή καρδιά του από γρανίτη και την άλλη μισή από βαμβάκι, αφότου ξεκάμπισε στο χνούδι της γης, έζησε ωσάν μανιασμένος ταύρος. Η πασίχαρη Βιολέτα δηλώνει: Ή με τον Τίτο ή σε μοναστήρι. Ο Ντιραβένας, κατά πώς λέει, μετατρέπεται σε σκαντζόχοιρο για να μην τον φάνε οι αλεπούδες. Η Καδιανιά αντροκαλεί τα κύματα. Στο πρόσωπο του Χαραλάμπη Γιανναδάκη σμίγει η έκρηξη με τη γαλήνη σε ένα φόντο που η δικτατορία Μεταξά, το ελληνοϊταλικό μέτωπο, η μάχη της Κρήτης, η ανηλεής γερμανική κατοχή στο νησί κι η ηρωική αντίσταση συνθέτουν.
