Όταν οι σκηνοθέτες στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού δεν καταπιάνονται με biopics, γυρίζουν bio-histories
Οι βιογραφίες ανέκαθεν ασκούσαν μια διαφορετική, πιο μυστηριώδη από τη μυθοπλασία γοητεία, που οφείλεται ξεκάθαρα στην περιέργεια να γνωρίσουμε καλύτερα προσωπικότητες που έμειναν στην ιστορία. Παρόμοια απήχηση απολαμβάνουν και οι βασισμένες σε αληθινά γεγονότα ταινίες παίρνοντας φέτος τη μερίδα του λέοντος στην κινηματογραφική πίτα και μάλιστα με οσκαρικές αξιώσεις.
Τις χαρακτηρίζουν άτυπα ως bio-histories, καθώς, εν αντιθέσει με τα biopics, πρόκειται για φιλμ που δεν αφορούν τη ζωή και το έργο ενός προσώπου, αλλά μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή όπου συνέβη κάποιο αξιοσημείωτο γεγονός και είτε ξεδιπλώνουν το νήμα της ιστορίας αυτού ή με αφορμή αυτό αφηγούνται μια παράπλευρη ιστορία, αληθινή ή αποκύημα της φαντασίας κάποιου σεναριογράφου.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό φετινό παράδειγμα είναι το "Κάποτε στο... Χόλιγουντ", με τον Quentin Tarantino να γυρίζει μια μαύρη κωμωδία για τις επαγγελματικές περιπέτειες ενός ηθοποιού και ενός κασκαντέρ, τοποθετημένη στο καλοκαίρι του ’69, που σημαδεύτηκε από τις μαζικές δολοφονίες της "οικογένειας" Manson.
Διάβασε τη συνέχεια στο esquire.com.gr
