Ο σπουδαίος συγγραφέας έχασε τη μάχη σε ηλικία 70 ετών
Ο σπουδαίος Χιλιανός συγγραφέας, Luis Sepulveda, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών μετά από μάχη με τον κορωνοϊό. Νοσηλευόταν από την 1η Απριλίου στο Κεντρικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αστούριας στο Οβιέδο με οξεία πνευμονία ενώ τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν τέλη Φεβρουαρίου όταν επισκέφθηκε την Πορτογαλία προκειμένου να συμμετάσχει σε λογοτεχνικό φεστιβάλ.
Την είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε ο εκδοτικός του οίκος. "Ο συγγραφέας Luis Sepulveda πέθανε στο Οβιέδο. Η ομάδα του Tusquets Editores εκφράζει τη βαθιά θλίψη της για την απώλειά του".
Ο Luis Sepulveda γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1949 στο Οβάγιε, της επαρχίας Λιμαρί στη βόρεια Χιλή και έζησε μία ταραχώδη ζωή. Ήταν συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στο Σαντιάγο σπούδασε θεατρική σκηνοθεσία στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Χιλής. Διατέλεσε ηγέτης του φοιτητικού κινήματος τα χρόνια των σπουδών όντας μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος της Χιλής και επί κυβέρνησης Σαλβαδόρ Αλιέντε υπήρξε στέλεχος στο τμήμα των πολιτιστικών θεμάτων.
Μετά το πραξικόπημα του 1971, που έφερε στην εξουσία τον Αουγούστο Πινοσέτ και την δικτατορία του, φυλακίστηκε για 2,5 χρόνια και στη συνέχεια, αφού αποφυλακίστηκε υπό όρους μετά από πολλές προσπάθειες του γερμανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, κρατήθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Κατάφερε να δραπετεύσει και έζησε παράνομα για ένα χρόνο.
Με τη βοήθεια ενός φίλου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της Aliance Française στο Βαλπαραΐσο, έστησε μια θεατρική ομάδα που έγινε η πρώτη πολιτιστική εστία αντίστασης. Ο ίδιος συνελήφθη ξανά και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για προδοσία και ανατροπή του πολιτεύματος. Η ποινή αργότερα μειώθηκε σε 28 χρόνια. Χρειάστηκε και πάλι η παρέμβαση του γερμανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας το 1977 προκειμένου η ποινή του να μειωθεί σε οκτώ χρόνια εξορίας.
Το 1979 εντάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία "Σιμόν Μπολιβάρ" και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας, στην οποία, μετά την επικράτηση της επανάστασης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Την επόμενη χρονιά εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και έγινε ακτιβιστής της Greenpeace. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του έλαβε 20 λογοτεχνικά βραβεία ανάμεσά τους το βραβείο Pegaso de Oro στη Φλωρεντία και το βραβείο κριτικών στη Χιλή.
Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Στο πλαίσιο της αποστολής της Unesco έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ συγκεντρώνοντας εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν αργότερα το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: "Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης" (1989).
Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: "Ο κόσμος του τέλους του κόσμου" (1989), "Όνομα ταυρομάχου" (1994), "Patagonia express" (1995), "Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει" (1996), "Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer" (1996), "Hot Line, Γιακαρέ" (1997), "Η τρέλα του Πινοσέτ" (2002), "Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ" (2004), "Η δύναμη των ονείρων" (2006).
