Όταν η επικαιρότητα σε αναγκάζει να πάρεις θέση, αλλά εσύ το μόνο που θες είναι να πάρεις μια βαθιά αναπνοή.
Aπό τον Αύγουστο που υπογράφω αυτή τη σελίδα, καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να γράψω μια σκέψη ή μια ιστορία με θετικό πρόσημο, να παραμείνω συνεπής στον ρόλο των ιλουστρασιόν εντύπων – τη μαγική αυτή πύλη στη χαρά, που κάνει τον κόσμο να ονειρεύεται, να φαντάζεται και να επιθυμεί. Η εκκωφαντική επικαιρότητα ωστόσο ακυρώνει κάθε πρόθεσή μου να μοιράσω απλόχερα αισιοδοξία (όχι ότι είναι στη φύση μου), αφού μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα παίρνει σβάρνα κάθε φωτεινή στιγμή της καθημερινότητας κρατώντας μας διαρκώς σε μια κατάσταση "έκτακτου συναγερμού".
Η επικαιρότητα σε αναγκάζει να πάρεις θέση, μέσα από κάθε πλατφόρμα, στα μεγάλα ή τα μικρά που συμβαίνουν γύρω σου. Να κάνεις το σωστό "like" στο πιο εύστοχο post, να διακρίνεις την έγκυρη είδηση από τα fake news, να ταχθείς με τους μεν και όχι με τους δε στις διαδικτυακές διαμάχες, να ξεδιπλώσεις όλη σου την επιχειρηματολογία στα comments, να επικροτήσεις τον ορθό λόγο, να τον μοιράσεις στους ακολούθους σου, αλλά να ακούσεις με το μυαλό ανοιχτό και την κρίση σου σε πλήρη διαύγεια τον αντίλογο.
Όλοι λίγο πολύ έχουμε μπει τελευταία στον ρόλο άλλοτε του πολιτικού αναλυτή, άλλοτε του ηθογράφου, άλλοτε του κριτή και άλλοτε του απολογούμενου, αλλά πάντοτε νιώθουμε ότι το κάνουμε με την ευθυκρισία ενός –αμερόληπτου;– στοχαστή. Στο όνομα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στο όνομα της ηθικής και της αλήθειας, στο όνομα της δικαιοσύνης και εν γένει της ανθρωπότητας, η μία άποψη διαδέχεται την άλλη στη ροή των social και εσύ σαν να οφείλεις να πάρεις μια θέση αστραπιαία, σαν να μην έχεις το δικαίωμα να κάτσεις μισό λεπτό αμήχανος να αναλογιστείς. Το "Καθίστε μια στιγμή, βρε παιδιά, να ακούσουμε και την άλλη πλευρά" πλέον εγείρει παρεξηγήσεις. Συμπεραίνουν πως τάσσεσαι με το "κακό".
Έχω πολλή ανάγκη αυτό τον μήνα να κάτσω λίγο ήσυχη στη γωνία μου, να μη μιλήσω, να μην έχω άποψη, να βάλω σε μια τάξη το κεφάλι μου. Νιώθω πως όλοι το έχουμε λίγο πολύ ανάγκη. Ακόμα και αν ανήκουμε στους ευνοημένους αυτής της τόσο δύσκολης χρονιάς, η πανδημία, ο εγκλεισμός, η ειδησεογραφία, τα υπέρ και τα κατά της τηλεργασίας, τα πάνω κάτω που ήρθαν στη ζωή έχουν κάνει την ανάσα μας πιο ρηχή και κοφτή – "κρίση άγχους" αναφέρουν το σύμπτωμα οι New York Times. Το μόνο που θέλω αυτή την άνοιξη είναι να πάρω μια μεγάλη βαθιά αναπνοή.
ΥΓ.: "Μόνο καμένο κάρβουνο έχω στην καρδιά μου και αυτό μου αρκεί για το τρένο μου" έγραψε τον Αύγουστο του 2020 στο προφίλ του στο Facebook. Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (TAZ για τους followers, Τασούλης για τους φίλους του) έφυγε στις 25 Φεβρουαρίου 2021 από COVID-19. Ένας ευφυής "ταπεινογράφος", όπως δήλωνε, λάτρης του σινεμά, "μεγαλύτερος από
τη ζωή", αγαπησιάρης, αδάμαστος και ροκ σταρ, ο πιο μάγκας
από πολλούς του σιναφιού μας. Αντίο, Τασούλη.
