"Παίρνω βαθιά ανάσα για να δημιουργήσω άπλα εκεί που μαζεύεται το οξυγόνο"
Περίεργες καταστάσεις προκαλούν περίεργα συναισθήματα. Πέφτουν πάνω σου σαν μπάλα που κάποιος κλότσησε με φόρα. Χάνεις την ισορροπία σου, πέφτεις κάτω, κάπου πονάς, κάπου έχεις γδαρθεί και η σάρκα καίει. Δείχνεις να μην έχεις καταλάβει τι έχει συμβεί ακριβώς. Βάζεις το δάχτυλο στην πληγή, αλλά και πάλι λείπει η συνειδητοποίηση. Ένα βίωμα που περιμένει να σου γίνει κτήμα. Ζαλισμένη σηκώνεσαι, τινάζεις τη σκόνη από τα ρούχα.
"Είσαι καλά;" σε ρωτούν. "Ναι, ε, μάλλον!" απαντάς. Κρατάς μια πισινή για την ώρα που θα βρεθείς μόνη να κάνεις τον απολογισμό του ατυχήματος. Μα μήπως δεν ήταν ατύχημα; Μήπως ήταν προμελετημένο; Μήπως ήταν μια καλά σχεδιασμένη πορεία προς την έξοδο; Δε χωρούν πια δικαιολογίες, όπως έχεις καταλάβει, και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, σίγουρα πράγματα. Στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στο "Είσαι τρελή, τι κάνεις εκεί;" και στο "Μη φοβηθείς τους φόβους σου", υπάρχει μια λεπίδα που κόβει. Κάποιες στιγμές ανοίγει και μετατρέπεται σε άβυσσο. Πόσα χρόνια χρειάζονται για να χτίσει κανείς μια ζωή; Σε πόσο καιρό, άραγε, κανείς μαθαίνει να φτιάχνει εμπιστοσύνη, φροντίδα, νοιάξιμο, συναδελφικότητα, αλληλοϋποστήριξη, αλτρουισμό, σεβασμό, εκτίμηση, φιλία; Ας δώσει ο καθένας τη δική του προσωπική απάντηση.
"Υπάρχουν μέρες, μήνες, χρονιές χωρίς τέλος όπου δε συμβαίνει απολύτως τίποτα. Υπάρχουν λεπτά, δευτερόλεπτα που κρύβουν μέσα τους έναν ολόκληρο κόσμο". Το έγραψε ο Ζαν ντ’Ορμεσόν όταν ήταν ακόμη διευθυντής στη Le Figaro, λίγο πριν γίνει πρύτανης στη Γαλλική Ακαδημία. Θα του δώσω δίκιο. Οι τελευταίοι μήνες έπεσαν πάνω μου με ορμή, όσα συμβαίνουν φέρνουν δομικές αλλαγές, να βαρεθώ δεν προλαβαίνω. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει να αλλάζω δέρμα, όμως κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Δεν είμαι ποτέ αρκετά προετοιμασμένη. Ξέρω κάποια βασικά: ότι είναι η ώρα να τακτοποιήσω το σπίτι μου (το μέσα μου). Ότι ήρθε η στιγμή να συνδεθώ με τον εαυτό μου, όποιος τελικά κι αν είναι. Είναι η στιγμή να ξανασυστηθούμε και –πού ξέρεις;– μπορεί τελικά να ερωτευτεί ξανά ο ένας τον άλλο, όπως τότε που, υπερφίαλοι νέοι εκθαμβωτικά αλαζόνες, δε βλέπαμε τέλος στη ζωή. Απλωνόταν μπροστά μας σαν ωκεανός, απλά ατέλειωτη.
Στα δικά μας τώρα: Παίρνω βαθιά ανάσα για να δημιουργήσω άπλα εκεί που μαζεύεται το οξυγόνο. Θέλω εκεί να χωρέσω στιγμές ανεκτίμητες, στιγμές χαράς και στιγμές πόνου. Να χωρέσω ταξίδια και εμπειρίες μοναδικές, ανθρώπους αναντικατάστατους. Είναι μια επιλογή. Είναι η επιλογή: να μετράω τη ζωή μου με τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου...
