Συνέντευξη: Kara Warner. Απόδοση: Άρτεμις Θύμιου
Όταν ο Justin Baldoni διάβασε για πρώτη φορά το It Ends With Us της Colleen Hoover, το 2019, ήξερε ότι η δυνατή, συγκινητική ιστορία ήταν κάτι το ξεχωριστό.
"Μόλις ξεκινούσα το Wayfarer Studios και έψαχνα για ένα πολύ συγκεκριμένο είδος ταινίας - κάτι που θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά εμπορικό και ταυτόχρονα να έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει και να εμπνεύσει πραγματική αλλαγή", θυμάται ο Baldoni. "Ο τότε ατζέντης μου μού το έστειλε και μου είπε: 'Αυτό μπορεί να φαίνεται απροσδόκητο, αλλά απλά διάβασέ το, αυτό το βιβλίο είναι πολύ ιδιαίτερο'. Χωρίς να έχω προϊδεαστεί για το τι αφορούσε το βιβλίο, άρχισα να το διαβάζω. Θυμάμαι ότι με τράβηξε η σκηνή στην ταράτσα, δεν είχα ιδέα πού πήγαινε και ερωτεύτηκα τη Lily και τον Ryle. Μέχρι το τέλος του βιβλίου, έκλαιγα με λυγμούς. Συγκινήθηκα τόσο πολύ και ήξερα ότι αυτό είναι ακριβώς το είδος της ταινίας που ψάχναμε".
"Έστειλα email στην Colleen και της είπα πόσο βαθιά συγκινήθηκα από το βιβλίο της και πόσο ευγνώμων ήμουν που το έγραψε. Ο συγχρονισμός ήταν εντελώς θεϊκός, καθώς στέλναμε emails λίγο πριν κυκλοφορήσει το Five Feet Apart. Στη συνέχεια, πήγε και είδε το Five Feet Apart και μου έστειλε email, λέγοντάς μου ότι με βάση αυτή την ταινία, ήταν σίγουρη ότι θα μπορούσα να δικαιώσω το βιβλίο της και ότι τα οράματά μας θα ευθυγραμμιζόταν. Εκείνα τα πρώτα emails ήταν η αρχή μιας όμορφης φιλίας και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πώς θα το κάνουμε να συμβεί".
H πρώτη του προτεραιότητα, όπως λέει ο Baldoni, στη διασκευή του μυθιστορήματος ήταν να τιμήσει το ενδυναμωτικό του μήνυμα, τους επιζώντες της κακοποίησης και του διαγενεακού τραύματος, καθώς και τη Hoover και τη μητέρα της που το ενέπνευσε.
"Ήταν μια μεγάλη ευθύνη που για όλους τους εμπλεκόμενους, δεν την πήραμε ελαφρά τη καρδία", λέει. "Η ευκαιρία είναι τεράστια για να έχουμε πραγματικά αντίκτυπο. Αυτή η ταινία είναι μακράν η πιο σύνθετη και λεπτεπίλεπτη που είχα την τιμή να δουλέψω. Είμαι τόσο ευγνώμων για την υποστήριξη της Colleen και για όλους όσοι με ενθάρρυναν να το κάνω, γιατί ήταν πραγματικά μια από τις πιο όμορφες, δύσκολες και μεταμορφωτικές εμπειρίες της ζωής μου".
Ο Justin Baldoni μίλησε στη συνέχεια για την προσαρμογή των πιο έντονων πτυχών του διεθνούς best seller από τη σελίδα στην οθόνη, τη συνεργασία του με την συμπρωταγωνίστρια Blake Lively και γιατί ελπίζει ότι το κοινό θα φύγει από τις αίθουσες με την αίσθηση της ενδυνάμωσης και της ελπίδας.
Πότε αποφασίσατε ότι θέλατε να προκαλέσετε τον εαυτό σας με την υποκριτική και τη σκηνοθεσία;
Αρχικά, το σκεφτόμουν απλώς ως κάτι που θα σκηνοθετούσα. Και ακόμη και τότε, πηγαινοερχόμουν, αναρωτώμενος: "Θα έπρεπε να το σκηνοθετήσει μια γυναίκα;" "Μπορώ να το σκηνοθετήσω;" Μιλώντας με πολλές γυναίκες και επιζήσαντες κακοποίησης και συνεργαζόμενες με οργανώσεις όπως η NoMore.org, όλοι συμφώνησαν ότι, πάνω απ' όλα, πρόκειται για μια ανθρώπινη ιστορία.
Από την πλευρά της υποκριτικής, καθώς επέλεγα το βιβλίο, υπήρχε ένα κομμάτι του εαυτού μου που ήθελε πραγματικά να το κάνει, αλλά σχεδόν φοβόμουν να το πω δυνατά. Τότε, πριν κλείσουμε επίσημα τη συμφωνία μας, η Colleen μου έστειλε τυχαία ένα email, λέγοντάς μου: "Έχεις σκεφτεί καθόλου αν θα ήθελες να παίξεις έναν ρόλο ηθοποιού σε αυτό; Ας πούμε, ίσως, Ryle; Θα μπορούσα να το φανταστώ". Το γεγονός ότι αφού διάβασα το βιβλίο ένιωσα ότι με τραβούσε να παίξω τον Ράιλ, και στη συνέχεια να λάβω αυτό το email από την Collen... το ένιωσα σαν επιβεβαίωση.
Καθώς προετοιμαζόμουν για τον ρόλο, με ενδιέφερε πραγματικά να βάλω περισσότερο τον εαυτό μου στον Ryle, αντί να προσπαθήσω να γίνω μια εκδοχή του χαρακτήρα που τόσα εκατομμύρια αναγνώστες έχουν δημιουργήσει στη φαντασία τους. Ήθελα να τον απεικονίσω με έναν τρόπο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι μπορεί να αγαπούσε η Lily στον Ryle, επειδή υπήρχε πραγματική αγάπη.
Mπορείτε να μιλήσετε για τη συνεργασία σας με την Blake Lively;
Μόλις η Blake υπέγραψε για την ταινία, συμμετείχε σε όλους τους τομείς της παραγωγής. Είναι μια ολοκληρωμένη δημιουργός που κάνει ό,τι αγγίζει καλύτερο. Το να βρίσκομαι σε μια σκηνή με κάποιον τόσο δημιουργικό, που καταλαβαίνει όλες τις πλευρές της παραγωγής, και να βλέπω πώς θα άλλαζε η αντίδρασή της αν πήγαινα τον χαρακτήρα πολύ μακριά προς μια κατεύθυνση, με βοήθησε να ξέρω πότε να προσαρμοστώ ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης. Ήταν πολύ συντονισμένη με τις αποχρώσεις αυτής της ερμηνείας και για τους δυο μας και είμαι ευγνώμων για όλα όσα έκανε για να γίνει αυτή η ταινία τόσο όμορφη όσο είναι. Πιστεύω ότι έδωσε την ερμηνεία της ζωής της και ανυπομονώ να δει ο κόσμος πόσο σπουδαία είναι σε αυτή την ταινία.
Πώς τα καταφέρατε να σκηνοθετήσετε και να υποδύεστε ταυτόχρονα;
Μεγάλο μέρος αυτού είναι η προετοιμασία. Έκανα τόσο πολλή δουλειά πάνω στη συναισθηματική ζωή του χαρακτήρα, ώστε όταν ήρθε η ώρα να μπω μπροστά στην κάμερα, να μπορέσω να αφεθώ και να τον ενσαρκώσω χωρίς σκέψη. Είχα έναν απίστευτο δάσκαλο υποκριτικής και περάσαμε πολύ χρόνο δουλεύοντας πάνω στη σωματική και συναισθηματική κατάσταση του Ryle. Έκανα ό,τι μπορούσα για να προετοιμαστώ ενώ προετοίμαζα την πραγματική ταινία, ώστε ο Ryle να μπορέσει να ζήσει στο σώμα μου. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα για τα γυρίσματα, έστηνα τη σκηνή, την μπλοκάριζα και στη συνέχεια αφηνόμουν, επιτρέποντας στον Ryle να εμφανιστεί με όποιον τρόπο χρειαζόταν.
Πώς προσεγγίσατε και πώς χειριστήκατε τις πιο έντονες σκηνές; Φαντάζομαι ότι θα χρειαζόσασταν έναν συντονιστή οικειότητας και έναν συντονιστή μάχης ή κασκαντέρ;
Ξέραμε από την αρχή ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε αυτή την ταινία χωρίς συντονιστές οικειότητας. Ωστόσο, η ταινία απαιτούσε δύο διαφορετικούς ανθρώπους: έναν συντονιστή οικειότητας και έναν συντονιστή κασκαντέρ, επειδή υπάρχουν στιγμές στην ταινία όπου αυτά τα δύο πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Καταλήξαμε να έχουμε μια θαυμάσια σχέση συνεργασίας μεταξύ του συντονιστή οικειότητας και του χορογράφου αγώνων. Είχαμε τη Lizzy Talbot και την Chelsea Cary ως συντονίστριες οικειότητας, και καταλήξαμε να φέρουμε μια αξιοσέβαστη συντονίστρια κασκαντέρ, τη Lauren Shaw, η οποία τυχαίνει να είναι και καλή μου φίλη, για όλη τη διαδικασία που περιλάμβανε ένα μείγμα οικειότητας και κασκαντέρ.
Ήταν πολύ σημαντικό να τους έχουμε στο πλατό - όχι μόνο για να νιώθουμε όλοι ασφαλείς, αλλά και επειδή ήταν απίστευτοι συνεργάτες με υπέροχες ιδέες που πραγματικά απογείωσαν την ταινία.
Όταν γυρίζεις μια τέτοια ταινία, ως ηθοποιός, όλη αυτή η ένταση ζει στο σώμα σου. Υπήρχαν φορές που έπρεπε κυριολεκτικά να φύγω από το πλατό για ένα δευτερόλεπτο πριν από το επόμενο στήσιμο για να την αποτινάξω ή να την απελευθερώσω όσο καλύτερα μπορούσα. Το να τους έχω στο πλατό και πάντα στο οπτικό μου πεδίο ήταν ανεκτίμητο, γιατί σε κάθε σημείο μπορούσα να κοιτάξω έναν από αυτούς για να μου πει ένα μπράβο ή να δουλέψουμε μαζί σε μια άλλη προσέγγιση. Ήταν τόσο σημαντικό και αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας μας.
Υπάρχει κάτι που ξέρατε ότι έπρεπε να πετύχετε στη διασκευή, για την Colleen ή για τους θαυμαστές;
Είχα τα δικά μου συναισθήματα για ορισμένα πράγματα που έπρεπε να κάνουμε σωστά, αλλά αυτό το βιβλίο είναι τόσο σημαντικό για τους θαυμαστές που, για μένα, έπρεπε πάντα να αρχίζει και να τελειώνει με αυτό που ήθελαν. Ακόμη και πριν γίνει παγκόσμιο φαινόμενο, ήταν πάντα ένα αγαπημένο και βαθιά προσωπικό βιβλίο με πολύ παθιασμένη βάση θαυμαστών. Έτσι, όταν είχαμε το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου, ρώτησα την Colleen αν θα ήταν ανοιχτή να έρθει στο Λος Άντζελες και να κάνει μια ανάγνωση για τους θαυμαστές της. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαμε να μετρήσουμε την ανταπόκριση των θαυμαστών και να μάθουμε τι λειτούργησε και τι όχι. Είχα τις ιδέες μου για το τι ήταν σημαντικό να συμπεριλάβουμε, και η Christy Hall (σ.σ. σεναριογράφος της ταινίας) είχε τις δικές της, αλλά ξέραμε ότι έπρεπε να ακούσουμε από τους ανθρώπους που έκαναν το βιβλίο best seller. Η Colleen μας βοήθησε να στρατολογήσουμε 12 σούπερ φαν από τo Λος Άντζελες για να διαβάσουν και να αντιδράσουν στο σενάριο.
Στη συνέχεια, έκανα ερωτήσεις όπως: "Ποια είναι τα πράγματα που σας άρεσαν και δεν πρέπει να αλλάξουμε;" και "Ποια είναι κάποια πράγματα που μας ξέφυγαν;". Λάβαμε απίστευτα σχόλια που μας καθοδήγησαν πραγματικά τα επόμενα δύο χρόνια, και είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι σχεδόν όλες οι προτάσεις τους κατέληξαν στην ταινία.
Όσον αφορά το τι θεωρούσα πιο σημαντικό να γίνει σωστά, θα πρέπει να πω ότι είναι το τέλος. Ολόκληρη η ταινία χτίζεται προς αυτή την απίστευτα περίπλοκη και λεπτή στιγμή που το συναισθηματικό τόξο πρέπει να προσγειωθεί. Η δεύτερη πιο σημαντική σκηνή για μένα ήταν η ταράτσα. Είναι η σκηνή που προετοιμάζει ολόκληρη την ταινία, και για να λειτουργήσει το τέλος, η σκηνή στην ταράτσα έπρεπε να λειτουργήσει. Πρέπει να καταλάβετε τη σχέση μεταξύ αυτών των δύο χαρακτήρων μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας και τι τράβηξε τον έναν στον άλλον, προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Ήταν ίσως η σκηνή στην οποία δουλέψαμε πιο σκληρά. Η Christy έγραψε πολλά προσχέδια και στη συνέχεια ήρθε η Blake και βοήθησε πραγματικά με τους διαλόγους και πρόσθεσε μερικούς αυτοσχεδιασμούς. Αυτό μας βοήθησε πραγματικά να καταλάβουμε ποια είναι η Lily. Νομίζω ότι καταλήξαμε σε μια πραγματικά ειλικρινή αναπαράσταση των όσων υπήρχαν στο βιβλίο, προσαρμοσμένη για την οθόνη.
Ξεχωρίζουν κάποιες μέρες γυρισμάτων ή συγκεκριμένες στιγμές με το καστ και το συνεργείο ως αγαπημένες;
Νομίζω ότι η αγαπημένη μου εμπειρία από το σύνολο των γυρισμάτων συνέβη μετά το τέλος των γυρισμάτων. Ήταν στην πρώτη μας δοκιμαστική προβολή στο Κολοράντο. Ζήτησα από την Colleen να παρευρεθεί- ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε την ταινία, και έφερε τη μητέρα της και τον σύζυγό της.Αφού τελείωσε η ταινία, η μητέρα της πέρασε από την πόρτα, με δάκρυα ακόμα να τρέχουν, και με αγκάλιασε πολύ.
Απλά με κρατούσε και μου επαναλάμβανε "Σας ευχαριστώ". Σας ευχαριστώ πάρα πολύ". Έχω μια φωτογραφία με όλους μας αγκαλιασμένους εκείνη τη στιγμή. Ήταν τόσο όμορφη. Από την αρχή, υποσχέθηκα στην Colleen ότι θα προστάτευα το βιβλίο- ήθελα απλώς αυτή η ταινία να είναι συναισθηματικά ακριβής, για την Colleen και για τη μητέρα της που έζησε μια εκδοχή αυτής της ιστορίας. Θα θυμάμαι αυτή την αγκαλιά για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Τι ελπίζετε να βιώσουν οι θεατές με την ταινία;
Για μένα, αυτή η ταινία ήταν πάντα μια ιστορία για την αγάπη, και στον πυρήνα της είναι μια πολύ ελπιδοφόρα ταινία. Θέλω να ενθαρρύνω το κοινό ή οποιονδήποτε αναγνώστη να δει την ταινία και να γνωρίζει ότι, ενώ υπάρχουν έντονες στιγμές, έχει σχεδιαστεί για να σας αφήσει να αισθάνεστε αισιόδοξοι και ενδυναμωμένοι. Η ελπίδα δεν υποβαθμίζει τον πόνο και τη θλίψη που περνάει η Lily στην ταινία -μάλλον, με πολλούς τρόπους, είναι ελπιδοφόρα λόγω του πόνου που υπέστη. Το να βλέπεις έναν δυνατό χαρακτήρα να ξεπερνά τις αντιξοότητες και να βρίσκει τη δύναμη, την ειρήνη και τη χαρά της είναι κάτι τόσο όμορφο. Ελπίζω και πιστεύω ότι θα αφήσει τους θεατές να αισθάνονται αισιόδοξοι και έτοιμοι να σπάσουν όποιον κύκλο χρειάζεται να σπάσουν στη δική τους ζωή.
