Η ηθοποιός απαντά στο ερωτηματολόγιο του madamefigaro.gr.
Η Νατάσα Εξηνταβελώνη είναι ένα φρέσκο κορίτσι -τόσο χαμογελαστό - που δεν περνάει με τίποτα απαρατήρητη. Μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram δεν διστάζει να τσαλακωθεί, να περάσει κοινωνικά μηνύματα και να στηρίξει τον πολιτισμό σε καιρούς δύσκολους όπως τώρα.
Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, η Νατάσα, έχει καταφέρει στα 29 της χρόνια μία αξιόλογη πορεία στο θέατρο και την τηλεόραση. Μας έχει χαρίσει αμέτρητες στιγμές γέλιου κυρίως χάρη στην Δασκάλα, μία περσόνα που δημιουργήθηκε στα social media για να υπενθυμίσει την αστεία πλευρά της ζωής και κυρίως τα συντακτικά λάθη που πρέπει να αποφεύγουμε. "Την αύξηση την χρησιμοποιούμε με φειδώ!", τονίζει με στόμφο η Δασκάλα και εμείς δεν έχουμε παρά να την ακούσουμε.
Πώς περνάει στο lockdown η Νατάσα Εξηνταβελώνη; Ποια τα όνειρα της για το μέλλον; Ας τη γνωρίσουμε παρακάτω μέσα από το ερωτηματολόγιο του madamefigaro.gr.
Πες μας λίγα λόγια για σένα.
Είμαι η Νατάσα και πλησιάζω τα 30. Στην ψυχή είμαι 15, αλλά νιώθω πιο άνετα με 75χρονες φίλες. Είμαι μια ηθοποιός που της λείπει το θέατρο και η δουλειά. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος, γιατί ζω ανάμεσα σε υπέροχους ανθρώπους. Είμαι πραγματικά ερωτευμένη με τους φίλους μου.
Αγαπώ τη φύση και μου λείπει να ταξιδέψω στα βουνά. Ευτυχώς έχω έναν σκύλο, την Ορελί, που μου θυμίζει τι είναι αληθινό. Κάθε πρωί της λέω καλημέρα, πόσο όμορφη είναι και ότι την αγαπώ. Κάθε πρωί εδώ και δύο μήνες της το λέω, και εκείνη το καταλαβαίνει.
Πώς περνάς στο lockdown;
Ξεκίνησε πολύ ζωντανά και παραγωγικά. Γυμνάστηκα, πήγα μεγάλες βόλτες την Ορελί, διάβασα, κέντησα, έβαψα γλάστρες. Αυτές τις μέρες όμως βιώνω μια εσωτερική αντίσταση σε όλα αυτά- μια απαλή γυναικεία φωνή μου ψιθυρίζει "Ποιος ο λόγος να σηκωθείς από τον καναπέ; Δες άλλο ένα επεισόδιο, μη βγεις, σκεπάσου." Δε δίνω σημασία, είναι μέρος του σχεδίου υποθέτω. Θα περάσει.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις τελειώσει η πανδημία.
Περιφρονούσα πάντα όσους είναι εμμονικοί με την έξοδο, ως διέξοδο. Σαββατόβραδα, από αντίδραση σχεδόν, ποτέ δεν ήθελα να βγω με πολύ κόσμο. Ε λοιπόν τώρα, ανυπομονώ να καθίσω στο πάσο ενός μπαρ και να παραγγείλω ένα καλό ποτό. Ανυπομονώ να το πληρώσω και να αφήσω ένα γερό μπουρμπουάρ. Θα παίζει τζαζ μουσική, και θα φοράω καλσόν.
Ένα βιβλίο που διαβάζεις αυτή την περίοδο.
"Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου", του Αλαίν ντε Μποττόν. Είναι ένα βιβλίο που αναλύει ζητήματα της Τέχνης, με γνώμονα τον άνθρωπο και τις σχέσεις. Είμαι στο κεφάλαιο "Πώς ν' ανοίξεις τα μάτια σου".
Ένα mini playlist που περιγράφει την κατάσταση που βιώνουμε.
* I wanna be yours- Arctic Monkeys (γιατί μου θυμίζει ένα αγόρι που φοράει πάντα μαύρα).
* Home- Lisa Hannigan (γιατί το σπίτι δεν υπάρχει αν δεν το επινοήσεις).
* Και του χρόνου- Φοίβος Δεληβοριάς (για τις γιορτές που πέρασαν και για όσες θα' ρθουν).
* I Know Places- Lykke Li (για τα ταξίδια που δεν κάναμε).
Έχεις ένα φανταστικό Instagram λογαριασμό που μετρά πάνω από 80k followers. Ποια είναι η σχέση σου με τα social media;
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα διαβάζοντας αυτή την ερώτηση είναι, τι σημαίνει στην πραγματικότητα ένας ωραίος λογαριασμός, αν όχι μια ωραία οφθαλμαπάτη. Τα social μου αρέσουν πολύ (καμιά φορά ανησυχητικά πολύ). Το καλό είναι πως έχω αναπτύξει πλέον μια επιφυλακτική σχέση με αυτά. Η κριτική μου σκέψη χτυπάει συχνά καμπανάκια, τα περισσότερα από τα οποία λένε: "Τί θες εσύ εδώ; Μην είσαι αυτάρεσκη, μη λες ψέμματα, μην παρασύρεσαι. Μην εθελοτυφλείς, δεν είναι εδώ η ζωή. Μην αυταπατάσαι, το ότι ψήφισες για τις φώκιες δε σημαίνει ότι τις έσωσες." Τέτοια. Μετά πάω μια βόλτα και γειώνομαι.
Το χιούμορ είναι ένας τρόπος να περάσει όλο αυτό λίγο πιο ανώδυνα και εσύ το έχεις καταφέρει τέλεια. Πώς προέκυψε η "Δασκάλα"; Θα επιστρέψει;
Το χιούμορ είναι σύμφυτο με τη δυσκολία νομίζω. Οι κωμικοί χαρακτήρες πάσχουν, υποφέρουν. Κάπως έτσι προέκυψε ο χαρακτήρας της Δασκάλας, και πολλοί άλλοι που με συντροφεύουν κατά καιρούς. Όταν απελπίζομαι, ένα μικρό ανθρωπάκι στον εγκέφαλό μου θέλει να αποδομήσει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη θλίψη, τη βαρεμάρα, τον πόνο, και να πει: Ε και τι έγινε; Δεν ξέρω αν θα επιστρέψει η Δασκάλα. Ποτέ δεν πιέζω τους Χαρακτήρες, τους εμπιστεύομαι.
H "Δασκάλα" μάς προτρέπει να ζήσουμε στο μέγιστο μια ερωτική απογοήτευση. Τελικά αξίζει να "πέσουμε στα πατώματα" για έναν έρωτα;
Μετά από λίγη επαφή με τον εαυτό μου, βρίσκω ότι είναι εντάξει να πέσεις στα πατώματα. Ως ένα άτομο που θέλει να είναι δυνατό και με μια άλφα αυτοκυριαρχία, με απελευθερώνει πολύ η σκέψη του ότι δικαιούμαι να είμαι ράκος, όταν υπάρξει η ανάγκη. (Ο έρωτας δε, δεν είναι και αμελητέα συνθήκη, μη γελιόμαστε.)
Παρένθεση: Δεν πιστεύω καθόλου πως ό,τι αξίζει οφείλει να πονάει και να είναι δύσκολο. Μπορεί να είναι και απλό και τρυφερό και ήσυχο. Μπορεί να είναι ακόμη και μακριά από τα σύγχρονα πρότυπα- δηλαδή μπορεί να μην έχει ψιλόβροχο όταν θα φιλιόμαστε, ή να μην περάσει ένα τυχαίο αυτοκίνητο που να παίζει το Only you- δεν πειράζει.
#SupportArtWorkers: Ο πολιτισμός και οι τέχνες πλήττονται καθημερινά εν μέσω πανδημίας. Πώς μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε και να στηρίξουμε τους καλλιτέχνες;
Το πρώτο σωτήριο βήμα πρέπει να γίνει από τους ίδιους τους καλλιτέχνες, και χαίρομαι που γίνεται. Οι εργαζόμενοι στον Πολιτισμό απευθύνονται στα Σωματεία τους, ενημερώνονται, διεκδικούν, και έχουν ήδη κατακτηθεί πολλά εν μέσω πανδημίας. Έπειτα η Πολιτεία χρωστάει τη χάραξη Πολιτιστικής Πολιτικής- να πάρει θέση δηλαδή σε σχέση με το πως θα εντάξει την τέχνη στη ζωή των πολιτών, αναγνωρίζοντας την ως θεμελιώδη ανάγκη του ανθρώπου. Μέχρι στιγμής ζητήματα που αφορούν τον Πολιτισμό και τους εργαζόμενους σε αυτόν μπαίναν κάτω από το χαλάκι της εισόδου. Το κοινό είναι σημαντικό να θυμάται τον ρόλο του εδώ: είναι κομμάτι αυτής της σχέσης πομπού- δεκτή, χωρίς το κοινό όσα κάνει ο καλλιτέχνης απονοηματοδοτούνται. Το εισιτήριο που πληρώνει κανείς για μια παράσταση μοιάζει με ψήφο εμπιστοσύνης για μένα.
Θέατρο ή τηλεόραση; Πες μας τον πιο αγαπημένο σου ρόλο μέχρι στιγμής.
Όπου ηρεμεί η πνευματικότητα του καθενός. Και οι δύο χώροι είναι δύσκολοι, η τηλεόραση νομίζω πως είναι συχνά πιο αφιλόξενη για τη δημιουργία (τρέχει με ταχύτητες φωτός). Χαίρομαι να βλέπω πως συνάδελφοί μου δουλεύουν φέτος και στην τηλεόραση, με όρεξη και άλλον αέρα. Δε μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα μια δουλειά, αλλά θα πω την Αννέτα από τη Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια, που κάναμε με τον Δημήτρη Λάλο. Τη σκεφτόμουν σήμερα το πρωί, με πολύ γλυκό τρόπο.
Ένα όνειρο που έχεις για το μέλλον.
Ενώ δεν είμαι απαισιόδοξη, έχω μια αντίσταση να κάνω όνειρα σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Προσπαθώ μόνο, όταν έρθουν οι καλές μέρες, να είμαι ακόμη εκεί, ωριμότερη και πιο έτοιμη. Ελπίζω να μην ξεχάσω την προσωπική μου διαδρομή αυτής της χρονιάς.
Το ευτύχημα (αν υπάρχει αυτό) ήταν ότι, με αφορμή την πανδημία, θυμηθήκαμε πως είμαστε τρωτοί, ίσοι, φύλλα του ίδιου δέντρου. Αν κάτι μείνει από αυτή την αίσθηση, είναι κέρδος. Ίσως μάλιστα να είναι και η απάντηση σε πολλά από τα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε ως κοινωνίες. (Που πάμε δεν ξέρω, ελπίζω όμως να πάμε μαζί!)
