Το ελληνικό #MeToo μάς καλεί να πάρουμε θέση απαιτώντας να μη δοθεί καμία κοινωνική ανοχή σε βίαιες συμπεριφορές, όπως κι αν εκφράζονται.
Το 2020 ήταν μια κακή χρονιά, η χειρότερη ίσως από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Το 2021 έρχεται με φόρα σαρωτική, με καταιγιστικές ειδήσεις και εξελίξεις, σαν να πρέπει να ξεσκεπάσει παγιωμένες τοξικές συμπεριφορές και αντιλήψεις που ήταν βαθιά κρυμμένες σαν σκελετοί μέσα στο ντουλάπι. Η συγκλονιστική δημόσια εξομολόγηση της Ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας το 1998, σε ηλικία 2Χ ετών, χαρακτηρίζεται με όρους μιντιακούς ως η απαρχή του ελληνικού #MeToo, ως μια αποκάλυψη-ορόσημο για να βγουν επιτέλους οι σκελετοί από τα σκοτάδια και να φέρουν στο φως, στη δημόσια σφαίρα, το αυτονόητο: καμία κοινωνική ανοχή σε βίαιες συμπεριφορές, όπως αυτές κι αν εκφράζονται, είτε με την άσκηση ψυχολογικής είτε σωματικής βίας. Καμία συγκάλυψη, όποιο κι αν είναι το status του θύματος ή του θύτη.
Τα στοιχεία είναι θλιβερά: το 65% των γυναικών στην Ελλάδα έχουν βιώσει κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση. Το ακριβές ποσοστό των κακοποιημένων γυναικών ωστόσο παραμένει άγνωστο, αφού στα επίσημα στοιχεία προσμετράται μόνο ο αριθμός εκείνων που βρήκαν το σθένος αλλά και το κατάλληλο υποστηρικτικό πλαίσιο για να προβούν σε επίσημη καταγγελία. Αν σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορούσαν να καταγραφούν στατιστικά και εκείνες οι γυναίκες που το έχουν θάψει βαθιά μέσα στην ψυχή τους, που έχουν κακοποιηθεί σε πολύ μικρή ηλικία από ανθρώπους εμπιστοσύνης, που δεν τολμούν ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους να το ομολογήσουν, πολύ φοβάμαι ότι ο αριθμός θα επιβεβαίωνε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα και τα πιο μελανά σημεία της ανθρώπινης ιστορίας με περισσότερα θύματα απ’ ό,τι σε όλους τους πολέμους μαζί.
Μέχρι να δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, όλα λίγο πολύ έχουν γραφτεί για την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου στο λαϊκό δικαστήριο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ένιωσα την ανάγκη όχι τόσο να πω τη γνώμη μου μέσα σε λίγες γραμμές, όσο να πάρω θέση απέναντι στις ανόητες φωνές που ψιθυρίζουν ή κραυγάζουν: "Γιατί τώρα;", "Γιατί δεν του έφερε το βάζο στο κεφάλι;", "Γιατί το ανέχτηκε;". Υπάρχουν αναρίθμητοι λόγοι να ανεχτείς μια παραβιαστική συμπεριφορά, οι ψυχολόγοι που έχουν δουλέψει συστηματικά με κακοποιημένες γυναίκες μπορούν να το αναλύσουν σε τόμους ολόκληρους, αλλά πώς είναι δυνατόν να ξεχνάμε την προαιώνια γυναικεία καταπίεση, ότι μέχρι και πολύ πρόσφατα στις δυτικές κοινωνίες, και ακόμα και σήμερα στις περισσότερες γωνιές αυτής της γης, η πατριαρχική ιδεολογία είναι ο κανόνας, η κουλτούρα, η θρησκεία, η νομοθεσία αρνούνται ακόμα σθεναρά την αυτεξουσιότητα του γυναικείου σώματος, το δικαίωμα των γυναικών στην επιλογή και την επιθυμία.
Ένα γελοίο παράδειγμα: Αν γκουγκλάρεις "how many", το πρώτο αποτέλεσμα στις αναζητήσεις είναι "how many camels am I worth". Και αυτή η αντιστοιχία δεν αφορά άνδρες. Η έμφυλη βία μπήκε επιτέλους στην ατζέντα των κοινωνικών προβλημάτων στην Ελλάδα και ελπίζουμε πως, αντί να στιγματίσει τις γυναίκες που μιλούν, θα βοηθήσει στην αλλαγή του ελλιπούς νομοθετικού πλαισίου. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, η κακοποίηση δεν έχει φύλο και, αν εστιάζουμε μόνο στη φεμινιστική διάσταση του θέματος, είναι σαν να αγνοούμε επιδεικτικά όλα εκείνα τα αγόρια που έχουν βιώσει ανάλογες εμπειρίες. Και, δυστυχώς, για τα αγόρια μια δημόσια ομολογία είναι ακόμα μεγαλύτερο ταμπού.
