Ο πρωταγωνιστής της σειράς του Alpha Άγιος Έρωτας διψάει για καθετί καινούριο σαν μικρό παιδί που μόλις ανακαλύπτει τον κόσμο.
Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος γεννήθηκε και σπούδασε στην Πάτρα, ενώ από τα 13 έως τα 21 του χρόνια έκανε πρωταθλητισμό στον στίβο. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, συστήθηκε στο ευρύ κοινό ως Λάμπρος Σεβαστός ή, αλλιώς, ο Δάσκαλος στις Άγριες Μέλισσες, μια σειρά που άφησε το στίγμα της στη μυθοπλασία της μικρής οθόνης. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 25 θεατρικές παραστάσεις, ενώ φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά Άγιος Έρωτας του Alpha.
Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις;
Η πρώτη μου ανάμνηση είναι εγώ μικρός πάνω στο μουλάρι του παππού μου, τα γίδια να τρέχουν μπροστά και να προσπαθώ να ισορροπήσω στο σαμάρι ώστε να μη μου πέσει το γάλα. Θυμάμαι τη μυρωδιά του φρέσκου τριφυλλιού και τον ήχο των κουδουνιών και των τριζονιών το βράδυ. Επίσης, θυμάμαι τα άπειρα αστέρια τη νύχτα, όλα αυτά ήταν για μένα σχεδόν μεταφυσικά. Όταν, στη σχολή πια, διάβασα για πρώτη φορά το έργο Πέερ Γκιντ του Ίψεν, ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου σε μικρή ηλικία.
Ήσουν ντροπαλό ή τολμηρό παιδί;
Δεν ήμουν καθόλου ντροπαλός όταν βρισκόμουν στο χωριό όπου το περιβάλλον μού ήταν οικείο, όμως με έπιανε μια συστολή όταν ήμουν στην πόλη. Στην Πάτρα πήγαινα μόνο σχολείο και στίβο και τα απογεύματα γυρνούσα στο χωριό μου και βοηθούσα στις δουλειές. Δε φορούσα επώνυμα ρούχα, δεν έπαιζα βιντεοπαιχνίδια, όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, και τα Σαββατοκύριακα δεν πήγαινα για καφέ, αλλά βοηθούσα στο μάζεμα των ελιών ή σε άλλες δουλειές.
Μεγάλωσες ανάμεσα σε δύο μεγαλύτερες και δύο μικρότερες αδελφές. Ήσουν ο χαϊδεμένος των γονιών σου ως το μόνο αγόρι;
Όχι, καθόλου, και μάλιστα είχαν κάτι σαν έγνοια να μη μας ξεχωρίζουν για να μη νομίζω πως είμαι κάτι το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, επειδή είμαι το αρσενικό της οικογένειας. Μας αντιμετώπιζαν όλους το ίδιο.
Μικρός ήθελες να γίνεις θεολόγος. Τι γέννησε αυτή την επιθυμία;
Νομίζω πως είναι έμφυτη η σχέση μου με μια ανώτερη ύπαρξη και έχει να κάνει, επίσης, με το γεγονός ότι μεγάλωσα στη φύση και από πολύ μικρή ηλικία ένιωθα την ανάγκη να κατανοήσω τον κόσμο. Με γοήτευε αφάνταστα όλη αυτή η αντίφαση μεταξύ καλού και κακού, ζωής και θανάτου, Παραδείσου και Κόλασης. Όταν είσαι παιδί και βλέπεις το σκύλο σου να πεθαίνει, τον παππού σου να σφάζει και το τραγάκι, το οποίο έχεις μεγαλώσει μέσα στην αγκαλιά σου και παίζεις μαζί του, τη Λαμπρή να το σφάζουν, προσπαθείς να καταλάβεις τον σκοπό.
Η απάντηση, λοιπόν, στο γιατί ήθελα να γίνω θεολόγος είναι ότι από πολύ μικρή ηλικία με απασχόλησε η έννοια του θανάτου και του μετά. Όσο έβλεπα τη ζωή να υπάρχει, άλλο τόσο έβλεπα και τον θάνατο. Οι γονείς μου δεν ήταν θρησκόληπτοι, ήταν η δική μου ανάγκη και παρηγοριά μου να καταλάβω τον κόσμο.
Πώς είναι να χάνεις νέος τον πατέρα σου και να αναγκάζεσαι να αναλάβεις ευθύνες;
Το να χάνει ένα παιδί τον πατέρα του στα 23 του χρόνια, έχοντας άλλα τέσσερα αδέλφια, είναι πολύ δύσκολο. Ο πατέρας μου ήταν ελαιοχρωματιστής και η μαμά μου αγρότισσα. Υπήρχε ένας τεράστιος φόβος για το μετά. Όταν "έφυγε" ο πατέρας μου, ήταν σαν κάτι να πεθαίνει και κάτι να ξαναγεννιέται μέσα μου. Εγώ ήμουν χείμαρρος, δε με ένοιαζε τίποτα. Δοκιμάστηκα στη ζωή μου κάνοντας διάφορες δουλειές, μια ατέρμονη εναλλαγή εικόνων και ανθρώπων και ανακάλυψη των δικών μου δυνατοτήτων σ’ αυτό τον κόσμο.
Είχα τρομερό θάρρος και τρομερό θράσος απέναντι στα πράγματα. Αυτό με δίδαξε πού είναι τα όρια και μέχρι πού πρέπει να σέβομαι, αλλά ποτέ να φοβάμαι. Κλήθηκα πολύ γρήγορα να πάρω αποφάσεις που αφορούσαν την οικογένειά μου και το έκανα. Έμεινα έναν χρόνο μέχρι να τα τακτοποιήσω όλα και μετά αποφάσισα να ακολουθήσω τα θέλω μου.
Ήθελε μεγάλο θάρρος να πεις: "Φεύγω για την Αθήνα. Θα ακολουθήσω το όνειρό μου";
Όλοι μας φοβόμαστε να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν διανοητικές, συναισθηματικές και σωματικές δυνάμεις μέσα μας, τις οποίες περιορίζουμε γιατί έτσι έχουμε μάθει. Όταν φεύγει ο φόβος, ανοίγεσαι και παίρνεις θάρρος, γιατί συνειδητοποιείς ότι, αφού έχεις πέσει, μπορείς να ξανασηκωθείς πιο έμπειρος και τότε βλέπεις ότι υπάρχει κάτι απεριόριστο στις δυνατότητές σου. Ήξερα ότι, για να είμαι εγώ καλά, έπρεπε να είναι καλά και η οικογένειά μου.
Όταν τακτοποιήθηκαν όλα μετά από έναν χρόνο, αποφάσισα να φύγω, να ανοίξω τα φτερά μου, είχε έρθει η ώρα να κάνω αυτό που αγαπώ. Ήρθα στην Αθήνα και σπούδασα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Όταν αποδεχτείς την ύπαρξή σου, δεν έχεις ανάγκη να σε αποδεχτεί κανένας. Ήμουν ελεύθερος να κάνω ό,τι αγαπώ, είχα ξεχρεώσει.
Οι Άγριες μέλισσες ήταν μια τεράστια επιτυχία που σε έκανε γνωστό και αγαπητό εν μια νυκτί. Πώς κατάφερες να ισορροπήσεις, να μη χάσεις το κέντρο σου;
Κάπως με βοήθησε το μυαλό μου να το διαχειριστώ σωστά και να κρατήσω την ισορροπία μου. Εμείς οι καλλιτέχνες κάνουμε αυτή τη δουλειά για την αποδοχή, για να καλύψουμε ένα έλλειμμα που δημιουργήθηκε μέσα μας κάποτε. Συνειδητοποίησα νωρίς ότι ο σημαντικότερος εργοδότης είναι ο κόσμος και τον κόσμο δεν μπορείς να τον κοροϊδεύεις, καταλαβαίνει την αλήθεια σου, όχι από αυτά που λες, αλλά από αυτά που δε λες και τα φέρεις μέσα σου.
Στον Άγιο έρωτα υποδύεσαι έναν ιερέα, τον πατέρα Νικόλαο. Υπάρχουν στοιχεία του ήρωα που αναγνωρίζεις και στον εαυτό σου;
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να υποδυθώ αυτό τον ρόλο αν δεν είχα πίστη σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Η σχέση του πατέρα Νικόλαου με τον Θεό ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, παλεύει για να καταλάβει την πραγματική ουσία, την αποδοχή της σάρκας, του ανθρώπινου στοιχείου... Η αγάπη είναι πάντα πιο ωραία από το μίσος και σε μεταβολίζει στο πώς κοιμάσαι, πώς ξυπνάς, πόσο λάμπεις, στο πώς λειτουργεί το σώμα σου, στα πάντα. Στον Άγιο έρωτα δε με ενδιαφέρει να παίξω έναν ιερέα στον δρόμο του Θεού, με ενδιαφέρει να υποδυθώ τον άνθρωπο που παλεύει με το σκοτάδι μέσα του.
Ποια είναι η σχέση σου με την πίστη;
Πιστεύω. Αν δεν πιστεύω, δεν υπάρχω. Κυρίως πιστεύω στους ανθρώπους, άρα πιστεύω και στον Θεό, σε μια ανώτερη δύναμη. Πιστεύω πάρα πολύ σε κάποιες αξίες.
Πιστεύεις στο πεπρωμένο;
Θεωρώ ότι στο timeline της ζωής ενός ανθρώπου υπάρχει κάτι που λέγεται "συγχρονικότητα" και η πρόκληση για τον άνθρωπο είναι να αντιληφθεί τη λειτουργικότητά της. Όταν είσαι έτοιμος και ανοιχτός, όλα έρχονται και σε βρίσκουν. Όταν μπορείς να "πιάσεις γραμμή" που λέμε, με τον άλλο. Είναι μια αόρατη σχέση. Υπάρχουν πράγματα που κάπως τα καλείς και σε καλούν και συναντιέστε: ένας άνθρωπος που θα γνωρίσεις, μια δουλειά που θα έρθει και όλα τα άλλα. Υπάρχει ένα συλλογικό ασυνείδητο που μας συνδέει όλους, αρκεί να θέλεις να συνδεθείς και να ξέρεις ποιος είναι ο πυρήνας σου.
Στα μάτια σου τι κάνει όμορφο έναν άνθρωπο;
Με γοητεύουν οι άνθρωποι που φέρουν ένα ένθεο στοιχείο και μέσα τους και πάνω τους. Μια βαθιά ματιά, μια ωραία συμπεριφορά έχει κάτι ένθεο.
Σε επηρεάζουν οι ρόλοι που υποδύεσαι σε προσωπικό επίπεδο;
Μάλλον εγώ τους επηρεάζω, γι’ αυτό συναντιέμαι με αυτούς τους ρόλους, γιατί θέλουν κάτι να πω στον κόσμο. Επιδιώκω να κάνω αυτή τη δουλειά με έναν στόχο: να νιώσουν οι άνθρωποι και εγώ μέσα από αυτή την προσφορά παρόντες στο εδώ και τώρα. Να νιώσουν ότι υπάρχουν μέσα από την έκφραση. Αν συγκινηθούν, αν κλάψουν και αποφορτιστούν ή αν γελάσουν με κάτι και νιώσουν "παρόντες", αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο στοίχημα.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία;
Η παιδεία. Δεν έχουμε δασκάλους. Όσο πιο μορφωμένοι είναι οι άνθρωποι, τόσο πιο επικίνδυνοι είναι για την εξουσία. Οπότε, έχουμε τεράστιο έλλειμμα παιδείας και μόρφωσης και αξιολογικής κρίσης, για να είμαστε εύκολα διαχειρίσιμοι. Η πολιτική εξουσία είναι υπάλληλοι που έχουν ξεπουλήσει τη χώρα σε μεγάλα funds. Καταστρέφουν ό,τι δημιούργησε τον κόσμο της τέχνης, της ιδέας, των αξιών, με στόχο ο άνθρωπος να μην μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα, να είναι διαχειρίσιμος. Να πηγαίνει στη δουλειά του, να είναι ευχαριστημένος με ελάχιστα πράγματα, να μην είναι ελεύθερος. Και η παιδεία δε βοηθάει καθόλου σε αυτό, το αντίθετο μάλιστα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας πόλεμος αξιών.
Ανασφάλειες έχεις;
Όσο μεγαλώνω και ωριμάζω, μειώνονται οι ανασφάλειές μου. Ξέρω ότι ποτέ δε θα ξέρω ποιος είμαι και συνεχώς θα με ψάχνω. Και αυτό με ηρεμεί.
Υπήρξες για χρόνια πρωταθλητής του στίβου. Πόσο σε έχει βοηθήσει αυτό στην υποκριτική; Είσαι πειθαρχημένος;
Είναι δύο αντίθετες δυνάμεις. Στην αρχή υπήρξα πολύ πειθαρχημένος, μετά την κατέστρεψα αυτή την πειθαρχία και άρχισα να γοητεύομαι από την αναρχία και την τρέλα, μέχρι που έφτασα στο σημείο να καταλάβω ότι απόλυτη ελευθερία υπάρχει μέσα από τα όρια. Άρα, η πειθαρχία που εξυπηρετεί μια σωματική και ψυχική υγεία με αφορά και την επιδιώκω. "Μέτρον άριστον" λέμε. Αν όμως έχεις μέτρο σε όλα, δεν μπορείς να είσαι ξεχωριστός σε τίποτα. Σημασία έχει για μένα προσωπικά να ξέρω πού είμαι συνειδητά ευτυχισμένος.
Αν η ευτυχία μου έρχεται μέσα από τη δουλειά μου, πρέπει να ξέρω ότι στην προσωπική μου ζωή δεν μπορεί να υπάρχει μέτρο, γιατί έχω εστιάσει στη δουλειά. Και, ευτυχώς, οι άνθρωποι που έχω στη ζωή μου, οι φίλοι μου, μπορούν να αποδεχτούν ότι διαρκώς εξελίσσομαι. Δεν ψάχνω σχέσεις που διαρκούν στον χρόνο, αλλά σχέσεις που διαρκούν στην αλλαγή.
Πόσο αυστηρός είσαι με τον εαυτό σου;
Είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου και στο παρελθόν υπήρξα εξαιτίας αυτού και πολύ αυστηρός με τους άλλους, αλλά το δουλεύω.
Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
Θα ήθελα να αξιωθώ να δημιουργήσω οικογένεια. Λατρεύω τα παιδιά και έχω ένα τεράστιο απόθεμα αγάπης και φροντίδας μέσα μου.
