Όταν τα βινύλια έχουν την τιμητική τους
Υπάρχει κάτι αθεράπευτα ρομαντικό στην ατμόσφαιρα ενός δισκάδικου. Για τους συλλέκτες βινυλίων δεν πρόκειται μόνο για την αναζήτηση του τέλειου ηχητικού περιεχομένου αλλά και για τα μοναδικά εξώφυλλα, τις συζητήσεις και τις ανταλλαγές απόψεων με άλλους φίλους και ομοϊδεάτες. Τα δισκάδικα αποτελούσαν ανέκαθεν τόπο λατρείας της μουσικής και μπορούν να χωρέσουν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, όπως ακριβώς πρεσβεύει και η ίδια η μουσική.
Σήμερα, 13 Απριλίου, τα δισκάδικα έχουν τη δική τους τιμητική. Η Παγκόσμια Ημέρα Δισκοπωλείων (Record Store Day) ξεκίνησε το 2007 από τη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ σαν μια μικρή επέτειος για τους (λιγοστούς τότε) συλλέκτες βινυλίων και σήμερα έχει εξελιχθεί σε παγκόσμια γιορτή, με τη συμμετοχή εκατοντάδων μουσικών, εταιρειών και δισκοπωλείων.
"Στη ζωή μου, η μουσική ήταν ένα βάλσαμο για τη μοναξιά. Ήταν ένα μικρό, φθηνό δισκάδικο το μέρος που βρήκα έναν τρόπο για να συνδεθώ με άλλους ανθρώπους. Ήμουν 18. Ήταν ένα θέατρο, μια γεύση στον κόσμο του εμπορίου και μια πολιτιστική βιβλιοθήκη, και οι εμπειρίες μου ως έφηβος υπάλληλος ήταν γεμάτες με χιούμορ και ζεστασιά. Η σύγχρονη προσέγγιση, η οποία είναι μια χαρά, εξακολουθεί να χρειάζεται τροφή από αυτό το πρότυπο. Οπουδήποτε κι αν πάω στη γη, υπάρχουν φρικιά που σκέφτονται ένα κατάστημα δίσκων. Έχει πλάκα. Φως ημέρας εναντίον μισοσκόταδου, καθαρά μάτια εναντίον 'φτιαγμένων", κοινωνικότητα εναντίον αγριότητας. Γι' αυτό και μου αρέσουν." έχει πει ο Iggy Pop στο NME.
Με αφορμή, λοιπόν, τη Record Store Day, ζητήσαμε από 9 μουσικόφιλους να διαλέξουν τον αγαπημένο τους δίσκο. "Δύσκολη δουλειά" σκέφτομαι όσο καθαρίζω τους δίσκους από τη χρυσή συλλογή Elvis, δώρο του μπαμπά μου όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό, με αφιέρωσή του.
Μελίνα Σπαθάρη (Δημοσιογράφος, Υπεύθυνη Συνηγορίας Παιδικής Προστασίας)
Όταν έγινα δέκα η μητέρα μου μού χάρισε το φορητό πικαπάκι και καμιά 30ριά σαραπεντάρια που άκουγε όταν ήταν φοιτήτρια. Ανάμεσά τους ξεχώρισα ένα λατινοαμερικάνικο, με τίτλο Cuanto calienta el sol (Πόσο ζεστός είναι ο ήλιος), των μεξικανών Los Hermanos Rigual που κατέκτησε την Ευρώπη στα 60’s. Το πικάπ σύντομα κατέρρευσε -για να παίξει έπρεπε να στηρίζω το βραχίονα του με κλωστές στο πόμολο του δωματίου μου κι αλίμονο αν άνοιγε κανείς την πόρτα όσο έπαιζε- και γρήγορα αντικαταστάθηκε με hi fi, το δισκάκι έγινε "δαντέλα”, ωστόσο ήταν τα πρώτα "υλικά” με τα οποία χτίστηκε ένας μεγάλος, μαύρος κι ολοστρόγγυλος έρωτας που διαρκεί ακόμη.
Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (μουσικός, ντράμερ στους Planet of Zeus)
Zuma του Neil Young. Ακούστε το Cortez the Killer και θα καταλάβετε.
Αφροδίτη Γκόγκογλου, (Δημοσιόγραφος, αρχισυντάκτρια του madamefigaro.gr)
Vitalogy - Pearl Jam : Ακόμα και 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του τρίτου album των Pearl Jam, οι πρώτες νότες του opening track, Last Exit, είναι αρκετές για να ζωντανέψουν την άγρια εφηβεία μου, την τόσο σκοτεινή και φωτεινή ταυτόχρονα, και εξακολουθώ να έχω έντονα της αίσθηση ότι, το Vitalogy υπήρξε για την αγαπημένη μου μπάντα, το album της δικής της "εφηβείας". Σκοτεινό, δυναμικό, αλλόκοτο, επιθετικό και εύθραυστο, το άλμπουμ υπήρξε το κομβικό σημείο που επανακαθόρισε ποιοι ήταν και σε τι θα εξελίσσονταν οι ίδιοι οι δημιουργοί πίσω από αυτό. Η κυκλοφορία του, τότε, με βρήκε σε ένα υπαρξιακό τέλμα (ή έτσι πίστευα στα 13 μου) που έκανε την ταύτιση με την ατμόσφαιρα που δημιουργούσε, κάθε φορά που έπαιζε στο πικάπ, αναπόφευκτη. Ακόμα και σήμερα, πάντως, στα 37 μου, τις στιγμές που χρειάζομαι να ανασυγκροτηθώ, το Not for You - τρίτο κομμάτι του άλμπουμ- , αρκεί για να μου υπενθυμίσει ποια είμαι.
Θεοδόσης Μίχος (Δημοσιογράφος, συνιδρυτής Popaganda, ραδιοφωνικός παράγωγος Best 92.6)
Ελαφρά τη καρδία διαλέγω Smiths - The queen is dead. Γιατι "αν ένα φορτηγό δέκα τόνων μας σκοτώσει και τους δύο, το να πεθάνω στο πλευρό σου θα είναι ευχαρίστηση και προνόμιο" - πω πω στα ελληνικά ακούγεται σαν άσμα του 32ου χλμ της εθνικής οδού (δεν είναι κατ' ανάγκη κακό αυτό).
Θοδωρής Κανελλόπουλος (δημοσιογράφος)
Δεν μπορείς να διαλέξεις έναν δίσκο, όλοι το ξέρουν αυτό. Επομένως θα γράψω για τον τελευταίο που άκουσα σήμερα στο Spotify. Histoire de Melody Nelson, Serge Gainsbourg, 1971. Το μελόδραμα της σέξι λολίτας ειπωμένο εν είδει ψυχεδελικής ροκ όπερας, με τον μεσήλικα Serge να αφηγείται το παραμύθι της βρετανίδας έφηβης Melody Nelson (στον ρόλο της η μούσα του Jane Birkin) εξηγώντας μας τι συνέβη από τη στιγμή που την χτύπησε με την Rolls Royce του. Χρειάζονται μόλις 27 λεπτά για να εξηγήσει ο γάλλος προβοκάτορας τι πραγματικά συνέβη και να δείξει τι μπορείς να κάνεις με μία μπάντα και μία ορχήστρα. Αν δεν το πιάνεις, δεν τρέχει τίποτα, το κατάλαβαν στο απόλυτο οι Pulp και οι Air. Οπότε όλα καλά. Αμήν.
Idra Kayne (τραγουδίστρια, ηθοποιός)
Ο αγαπημένος μου δίσκος είναι το "To pimp a butterfly" του Kendrick Lamar. Ένα άλμπουμ-θησαυρός από όλες τις απόψεις. Συνδυασμός jazz, soul και hip hop ακουσμάτων και στίχοι συγκλονιστικοί.
Cookie - Νατάσα Μηνδρινού (μουσικός)
Ο αγαπημένος μου δίσκος θεωρώ ότι είναι το "Curtains" του John Frusciante.
Νάνσυ Μπλέτσα (Κτηνίατρος)
Η συμμαθήτρια Amy με τα λεοπαρ γοβάκια της καθισμένη αμήχανα μπροστά στο μαυροπίνακα, το υπογεγραμμένο επτάιντσο των Διάφανων Κρίνων, o Sinatra να τραγουδάει το The very thought of you στο Great songs From Great Britain, τα φαντάζομαι να μουτρώνουν που τελικά ως αγαπημένο βινύλιο (για σήμερα) θα επιλέξω μια συλλογή Ιταλικών επιτυχιών του '60, αγορασμένη τρία ευρώ από υπαίθριο παζάρι στη Φλωρεντία. Για το Il Mondo του Jimmy Fontana στη Β' πλευρά και για τα κυριακάτικα τραπέζια στα οποία πάντα κάποια στιγμή θα παίξει και όλοι θα τραγουδήσουν με κακή ιταλική προφορά το A casa d' Irene.
Η κεντρική φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Μπρούκλιν (Νέα Υόρκη). Ένα φανταστικό δισκάδικο που πρόσφερε καφέ φίλτρου και κέικ ημέρας.
