Το ντοκιμαντέρ για τη ζωή της συγγραφέως που κουβαλάει μέσα της ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα
"Θα σας πω μια ιστορία, ένα παραμύθι, που έχει πολλές αφετηρίες. Όλοι έχουν μια αφετηρία στη ζωή τους. Εγώ, δεν ξέρω γιατί, μου πέσαν πάρα πολλές και κάθε φορά άρχιζα από έναν καινούργιο δρόμο…". Μ’αυτά τα λόγια απ’την Άλκη Ζέη ξεκινά το trailer του ντοκιμαντέρ της Μαργαρίτας Μαντά "Ο Μεγάλος Περίπατος της Άλκης" για τη ζωή της συγγραφέως που κουβαλάει μέσα της ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα κι ένα συγγραφικό έργο που έχει καταξιωθεί διεθνώς και συνεχίζει να καταξιώνεται, επηρεάζοντας πολλές γενιές ανθρώπων.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Όταν οι φίλοι και συνάδελφοί μου, Πέτρος Σεβαστίκογλου, Στέλλα Θεοδωράκη και Θάνος Αναστόπουλος, μου πρότειναν να κάνω μια ταινία για την Άλκη Ζέη, είπα αμέσως "ναι", θεωρώντας την πρότασή τους εξαιρετικά τιμητική. Όταν συνειδητοποίησα την ευθύνη του εγχειρήματος, προς στιγμήν τρομοκρατήθηκα, αλλά είπα μέσα μου πως αυτή ακριβώς η τεράστια ευθύνη – κινηματογραφική και ηθική – είναι μια πρόκληση απ’αυτές που μία φορά έρχονται στη ζωή και στη δουλειά σου κι οφείλεις να αναμετρηθείς μαζί της.
Η Άλκη Ζέη δεν είναι μόνο η πολυδιαβασμένη σε όλο τον κόσμο συγγραφέας εξαιρετικών βιβλίων, παιδικών και μη. Είναι μία συγκλονιστική προσωπικότητα, μια γυναίκα που έχει βιώσει σωματικά, στο πετσί της, ολόκληρη την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα.
Μ’ αυτήν την προσωπικότητα, μ’αυτή την ιστορία, έπρεπε να αναμετρηθώ κινηματογραφικά στον "Μεγάλο περίπατο της Άλκης".
Ξεκίνησα γνωρίζοντας την Άλκη σαν άνθρωπο – δεν την είχα συναντήσει ποτέ ως τότε. Στις διάφορες συναντήσεις μας για καφέ και κουβέντα, μου άνοιξε το σπίτι της και την καρδιά της με εμπιστοσύνη και χαρά για το εγχείρημα της ταινίας.
Πολύ σύντομα, αποφάσισα μέσα μου την κύρια σκηνοθετική κατεύθυνση της ταινίας:
Η κάμερά μου θα έδινε στην Άλκη τον χώρο να μιλήσει η ίδια, με τον δικό της τρόπο για τη συγκλονιστική ζωή της. Με τη λιτότητα και την απλότητα που τη χαρακτηρίζουν. Χωρίς "κινηματογραφικές" εξάρσεις, με τη σκηνοθετική μου παρουσία διακριτική απέναντι στον δικό της λόγο και τον δικό της τρόπο να εκφέρει αυτόν τον λόγο.
Στα δύο χρόνια που κράτησε αυτή η ωραία περιπέτεια, πάνω στα γυρίσματα, κατά τη διάρκεια του μοντάζ, κατά τη διάρκεια του post production, εγώ συνέχεια μάθαινα την ιστορία της χώρας μου μ’ έναν τρόπο που κανένα βιβλίο δεν μπορεί ποτέ να σ’ την μάθει.
Αυτό το χρωστάω στην Άλκη και στους φίλους και συνοδοιπόρους της που συμμετέχουν στην ταινία, όπως ο σκηνοθέτης Μάνος Ζαχαρίας και ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος.
Διάβασε περισσότερα στο TheMamagers.gr
