Kαμιά ξανθιά, ποτέ, δεν ήταν σαν κι αυτή: αριστοκρατική κι αψεγάδιαστη, αιθέρια και σαγηνευτική, μέσα στον δικό της απόμακρο, υπαινικτικό αισθησιασμό. Το χιτσκοκικό «ηφαίστειο κάτω από το παγόβουνο». Κι ωστόσο, οι πιο αδιάκριτοι βιογράφοι της επιμένουν πως όσο ο υπόλοιπος κόσμος χάζευε τον πάγο, η Γκρέις Κέλι και οι αμέτρητοι εραστές της έβαζαν «φωτιά» στα σεντόνια.
To παραμύθι της Γκρέις Κέλι, της κόρης του εργολάβου από τη Φιλαδέλφεια που έγινε πριγκίπισσα και ιέρεια του στυλ, έχει ειπωθεί δεκάδες φορές. Και κάθε φορά γεννάει καινούργια ερωτήματα. Πώς ανέβηκε στην κορυφή του Hollywood stardom; Ήταν ψυχρή, υπολογίστρια, ρομαντική ή μια αδίστακτη «man eater»;
Έζησε ευτυχισμένη ή δυστύχησε παγιδευμένη σε ρουτινιάρικα βασιλικά πρωτόκολλα και ταπεινώσεις από τις απιστίες του πρίγκιπά της - τις οποίες όπως φημολογείται ανταπέδιδε με μυστικά, φλογισμένα affaires de coeur; Ακόμα και σήμερα δεν ξέρουμε.
To σίγουρο είναι πως η Γκρέις Πατρίσια Κέλι, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του Τζακ και την Μάργκαρετ Κέλι, ήταν η «εξαίρεση» σε μια οικογένεια αθλητικών, φωνακλάδων και χαρισματικών Ιρλανδο-καθολικών. Ο πατέρας της ήταν διακεκριμένος Ολυμπιονίκης της κωπηλασίας και ένας ομορφάντρας Ηρακλής, σε μικρογραφία. Η μητέρα της, πρώην μοντέλο, ήταν επαγγελματίας κολυμβήτρια και δασκάλα φυσικής αγωγής, τα δε τρία αδέλφια της είχαν όλα εξαιρετικές επιδόσεις στα μαθήματα και στα σπορ. Μπροστά τους, η ήσυχη, εσωστρεφής, μυωπική Γκρέις, με την εύθραυστη υγεία
Όπως κατάφερε να «ακονίσει» τις δεξιότητες που υπολόγιζε πως θα την έφερναν πιο κοντά στον στόχο της. Γνώριζε για παράδειγμα πως παρά το ταλέντο της (σ.σ. ήταν από τις καλύτερες φοιτήτριες στην Αmerican Academy of Dramatic Arts), η φωνή της ήταν ένα εμπόδιο στην άνοδό της: πολύ ψηλή, πολύ επίπεδη, δεν γέμιζε τον χώρο, δεν περνούσε τις πρώτες σειρές των καθισμάτων. Κάνοντας συστηματικά μαθήματα φωνητικής και λόγου, κατάφερε να την «κατεβάσει» μία οκτάβα, για να αποκτήσει καθαρότητα και βάθος. Το ίδιο έγινε και με το περπάτημά της. Μικρή, είχε σπουδάσει κλασικό μπαλέτο. Φρόντισε, λοιπόν, να ασκήσει το φυσικό της ballet posture διανύοντας χιλιόμετρα πάνω σε πασαρέλες και ποζάροντας ως μοντέλο για αρώματα, σαπούνια, τσιγάρα ή οτιδήποτε άλλο περνούσε την πόρτα του ατζέντη της. Με τον καιρό απέκτησε αυτό το μοναδικό trademark-walk, το πολύ στητό, αέρινο κι ονειρικό, σαν το γλίστρημα μιας καλά εκπαιδευμένης γκέισας ή ενός κύκνου. Με τον ίδιο πειθαρχημένο τρόπο έμαθε να ντύνεται, να στέκεται, να φλερτάρει με την κάμερα, προβάλλοντας κάτι που έμοιαζε αλλά δεν ήταν η Κέλι, αλλά η ίδια η ιδέα της «Grace». Στα ελληνικά, Χάρις.
Το 1955, τη χρονιά που έφτασε στο peak της επιτυχίας της και κέρδισε το Όσκαρ για την ταινία Η Χωριατοπούλα, ήταν επίσης η χρονιά που ήταν Νο 1 στις λίστες των «Πιο Καλοντυμένων Γυναικών». Το στυλ «Γκρέις Κέλι» ήταν παντού, απ’ τα σαλόνια ως τα ράφια των πολυκαταστημάτων – μάλιστα, το φθινόπωρο του ’55, βγήκε μια ολόκληρη σειρά από κούκλες βιτρίνας που έφεραν τα χαρακτηριστικά της. Αυτή τη χρονιά αλλά και την επόμενη, με τις τρεις τελευταίες της ταινίες (Το Κυνήγι του Κλέφτη, Ο Κύκνος, Υψηλή Κοινωνία), η Γκρέις Κέλι μεταμορφώθηκε σε αυτό που θα ήταν στο εξής, για πάντα: κάτι λευκό, σιωπηλό και αριστοκρατικό. Η επιτομή της κομψότητας της δεκαετίας του ’50.
Συνέχεια στη σελίδα 2
TO ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ
Πίσω όμως από τη Γκρέις των ταινιών –αυτή την αριστοκρατική καλλονή, που έμοιαζε υπέροχα ανέγγιχτη, σαν «ανθισμένο ρόδο κλεισμένο μέσα σε σελοφάν»– υπήρχε η αληθινή γυναίκα. Κι αυτή, αν πιστέψουμε τις πιο αδιάκριτες βιογραφίες που εκδόθηκαν μετά τον ξαφνικό θάνατό της, στα 52 της σε κείνο το τραγικό δυστύχημα στο Μόντε Κάρλο, ήταν απείρως πιο σύνθετη, πιο αινιγματική και ενδιαφέρουσα από τη σταρ. Και, σίγουρα, καθόλου ανέγγιχτη.
Το αντίθετο, μάλιστα. Η Γκρέις είχε μεγαλώσει σε ένα σπίτι γεμάτο εύρρωστα, μισόγυμνα, αθλητικά κορμιά. Δεν ντρεπόταν για το σώμα της κι απολάμβανε το σεξ όσο πιο συχνά της δινόταν η ευκαιρία. Άλλωστε, μπορούσε να ξεχωρίσει τη μυρωδιά του «πεινασμένου» αρσενικού από χιλιόμετρα. Ο πατέρας της, ο Τζακ, είχε υπάρξει διαβόητος γυναικάς και συστηματικά άπιστος σύζυγος.
«Ήταν ντροπαλή – όχι όμως σωματικά», θα δήλωνε στον βιογράφο της Ρόμπερτ Λάσεϊ ο ηθοποιός Aλεξάντερ Ντάρσι, ο οποίος είχε ένα σύντομο ειδύλλιο μαζί της το 1948. «Ήταν πραγματικά πολύ θερμή στον έρωτα, αληθινό ηφαίστειο. Αρκούσε να την αγγίξεις λίγο για να εκραγεί…». Παρά την αυστηρή, καθολική της ανατροφή, η Γκρέις ήταν στ’ αλήθεια ένα πλάσμα φλογερό, ανεξάρτητο, μοντέρνο, χωρίς ψευτοαναστολές. Όταν ερωτευόταν –κι ερωτευόταν συχνά– δεν ρωτούσε αν αυτό ήταν καλό ή κακό, πόσο καιρό θα κρατούσε ή αν ήταν μια φριχτή αμαρτωλή που θα καιγόταν στις φλόγες της Κόλασης. Απλώς, της συνέβαινε.
ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΤΡΕΣ, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Ο πρώτος της εραστής, στα 18 της, λεγόταν Ντον Ρίτσαρντσον. Δεν ήταν κανένας πρίγκιπας με άσπρο άλογο και πανοπλία. Ήταν καθηγητής της στην Ακαδημία, δέκα χρόνια μεγαλύτερός της, παντρεμένος, χωρισμένος κι Εβραίος. Όταν η Γκρέις τον πήγε σπίτι της για να τον γνωρίσει στην οικογένειά της, ο πατέρας της δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά του και η μητέρα της έψαξε στα κρυφά τα πράγματά του, όπου βρήκε τα χαρτιά του διαζυγίου κι ένα κουτί προφυλακτικά. Ύστερα απ’ αυτό, της απαγόρευσαν να τον ξαναδεί. Στην πραγματικότητα όμως η σχέση της Γκρέις και του Ντον τελείωσε όταν εκείνος την είδε να φοράει ένα χρυσό βραχιόλι, δεμένο με σμαράγδια. «Ήξερα πολλά κορίτσια που είχαν ακριβώς το ίδιο βραχιόλι», θα δήλωνε ο Ρίτσαρντσον αργότερα. «Όταν ο Άλι Καν, ο playboy πρίγκιπας, έβγαινε ραντεβού με ένα κορίτσι, συνήθιζε να της χαρίζει μια ταμπακέρα με ένα σμαράγδι επάνω. Όταν την πήγαινε στο κρεβάτι, της χάριζε αυτό το βραχιόλι».
Σειρά είχε ο Τζιν Λάιονς. Ηθοποιός, αρκετά μεγαλύτερός της και επίσης παντρεμένος - αν και είχε κάνει αίτημα ακύρωσης του γάμου του. Ένας διασκεδαστικός, παράφορος Ιρλανδο-καθολικός. Η Γκρέις τον παράτησε όταν κατάλαβε πως το πάθος του για το αλκοόλ ήταν ελαφρώς μεγαλύτερο από το πάθος του για κείνη.
Ύστερα ήταν ο Γκάρι Κούπερ, συμπρωταγωνιστής της στο Το Τρένο Θα Σφυρίξει Τρεις Φορές. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Γκορ Βιντάλ, η «Γκρέις πάντα κατέληγε στο κρεβάτι με τον πρωταγωνιστή», κερδίζοντας έτσι τη φήμη τη «μοιραίας της Tinseltown», ή της «πανούργας μικρής», που φρόντιζε να ξελογιάσει οποιονδήποτε ήταν αρκετά σημαντικός ή μπορούσε να βοηθήσει την άνοδό της. Η αλήθεια είναι ότι οι άντρες που έπαιζαν δίπλα της τη γοήτευαν: ήταν όμορφοι, φιλόδοξοι, πετυχημένοι, «απαγορευμένοι», μεγαλύτεροι από κείνοι, έμπειρα αρσενικά, που ανέδιδαν έναν αφροδισιακό αέρα εξουσίας στα πρότυπα του πατέρα της Τζάκ Κέλι. Ένας ψυχίατρος θα έλεγε πως στο πρόσωπό τους αναζητούσε την αγάπη και την αποδοχή που της είχε στερήσει ο πατέρας της, πως με τον τρόπο της ζητιάνευε το ενδιαφέρον και την ανησυχία των γονιών της, οι οποίοι έτρεχαν στο πλευρό της μουρμουρίζοντας «μα πού έμπλεξε πάλι, η καημένη η Γκρέις!». «Τα κίνητρα της Γκρέις σχετίζονταν ασφαλώς με την σχεδόν παθολογική της ανάγκη να έχει πάντα την έγκριση του πατέρα της», γράφει ο Τζέιμς Σπάντα στο βιβλίο του Grace: Οι μυστικές Ζωές μιας Πριγκίπισσας. «Όμως οι απαιτήσεις του πατέρα της για άκριτη, τυφλή υπακοή είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Η Γκρέις επαναστατούσε κόντρα σε εκείνο τον αυστηρό κώδικα ηθικής που προσπαθούσε να της επιβάλλει και γινόταν ασύδοτη». Αλλά, εννιά φορές στις δέκα, ερωτευόταν πραγματικά.
Με τον Κούπερ, που ήταν στα διαζύγια με τη γυναίκα του, Ρόκι, και διατηρούσε ήδη μια θυελλώδη σχέση με την ηθοποιό Πατρίσια Νιλ, η ιστορία δεν είχε μέλλον. Ούτε με τον Κλάρκ Γκέιμπλ. Με αυτόν τον σταρ και διαβόητο γυναικά συναντήθηκαν στο πλατό του Mogambo – δύο όμορφα «αρπακτικά» σε μια υγρή, πνιγηρή, αφρικάνικη ζούγκλα ήταν φυσικό να σμίξουν. Στον Γκέιμπλ, η Γκρέις θύμιζε υπερβολικά την Κάρολ Λόμπαρντ, την πρώτη του γυναίκα που είχε χάσει στον πόλεμο. Εκείνη τον φώναζε «Βa», που ακούγεται σαν παραφθορά του «Pa» – «μπαμπά». Ο Γκέιμπλ ήταν 28 χρόνια μεγαλύτερός της, ενώ τα περισσότερα δόντια του ήταν ψεύτικα. Ήξερε καλά πως οι δυο τους, μαζί, θα ήταν λάθος. Η ιστορία τους κράτησε τρεις μήνες. Μετά εκείνος εξαφανίστηκε, η Γκρέις διαλύθηκε. Στην αρχή δεν ήθελε να το πιστέψει, του τηλεφωνούσε μανιακά, την έστηνε έξω από το ξενοδοχείο του για να τον δει. Μετά, τον αντικατέστησε.
Τον Ρέι Μίλαντ τον γνώρισε στο Τηλεφωνήσατε Aσφάλεια Aμέσου Δράσεως, την πρώτη ταινία που γύρισε με τον Χίτσκοκ. Ερωτεύτηκαν αμέσως, κεραυνοβόλα, με πάθος, αλλά υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα: ο Ρέι ήταν παντρεμένος. Όταν η Mαλ, η γυναίκα του έμαθε τις ερωτοδουλειές του, τον πέταξε έξω από το σπίτι. Το σκάνδαλο έφτασε ως τις εφημερίδες και η Γκρέις είδε τη φωτογραφία της στα ταμπλόιντ, κάτω από τον τίτλο «Αντροχωρίστρα». Η Χέντα Χόπερ, η γνωστή «κουτσομπόλα του Χόλιγουντ», διέδιδε παντού πως ήταν νυμφομανής. Το ρομάντζο τελείωσε –και πάλι– άδοξα, όταν ο Μίλαντ κατάλαβε πως το διαζύγιο θα του κόστιζε περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να αντέξει και γύρισε στη Μαλ, που τον συγχώρεσε. Όσο για την Γκρέις, είχε μια καριέρα να περισώσει.
Ο Ουίλιαμ Χόλντεν ήταν ο επόμενος άντρας στη ζωή της –στην ταινία Οι Γέφυρες του Τοκο-Ρι– αλλά τότε έκλαιγε ακόμα για τον Mίλαντ. Toν διαδέχτηκε ο Μπινγκ Κρόσμπι, συμπρωταγωνιστής της, επίσης, στο φιλμ Η Χωριατοπούλα. O 50χρονος Κρόσμπι ήταν ο μόνος που είχε αντιρρήσεις για να παίξει η Γκρέις τη γυναίκα του στην ταινία. Θεωρούσε πως παραήταν όμορφη για τον ρόλο, όχι αρκετά ταλαντούχα. Δεν της πήρε πολύ καιρό να του αλλάξει γνώμη. Θα τη ζητούσε σε γάμο πριν τελειώσουν τα γυρίσματα του φιλμ – ένα φίλμ που χάρισε στην Γκρέις Κέλι τη δεύτερή της υποψηφιότητα για Όσκαρ, αυτή τη φορά στην κατηγορία του Α’ γυναικείου ρόλου. Το κέρδισε. Ένας αστικός μύθος του Χόλιγουντ λέει πως όταν ο Κρόσμπι πέρασε αργά τη νύχτα των Όσκαρ, από το σπίτι της Γκρέις για να πιουν ένα ποτό μαζί και να γιορτάσουν την επιτυχία της, τη βρήκε στο κρεβάτι με τον Μάρλον Μπράντο. Γυμνή.
Στο Κυνήγι του Κλέφτη δεν είχε περιέργως καμιά ευκαιρία να «αποπλανήσει» τον Κάρι Γκράντ – εκείνος είχε φέρει μαζί του τη γυναίκα του Μπέτσι Ντρέικ, η οποία ήταν κέρβερος! Κι έπειτα, ήταν η εποχή που άνθιζε το ειδύλλιό της με τον σχεδιαστή Oleg Cassini. Ο Cassini -αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της, από τότε που την είχε πρωτοδεί, στο Μogambo- την πολιόρκησε στενά και η Γκρέις γοητεύτηκε. Ή έτσι πίστεψε. Ο Oleg ήταν σχεδόν τέλειος: όμορφος, πλούσιος, 16 χρόνια μεγαλύτερός της, από αριστοκρατική οικογένεια Ρώσων εμιγκρέδων, μεγαλωμένος στη Φλωρεντία. Αλλά είχε ήδη στην πλάτη του δυο γάμους, δυο διαζύγια, δυο παιδιά – το ένα με νοητική υστέρηση. Στο «τελικό τεστ», τη συνάντηση με την οικογένειά της, ο εραστής της απέτυχε παταγωδώς. Ο πατέρας της, αρνιόταν να του απευθύνει το λόγο, ο Oleg θύμωνε και η Γκρέις σιωπούσε. Άλλο ένα φλογερό ειδύλλιο θα κατέληγε, με συνοπτικές διαδικασίες, στα σκουπίδια.
Υπάρχουν και άλλες ιστορίες, πιθανές, απίθανες, εξωφρενικές. Ιστορίες που προσθέτουν στη λίστα των εραστών της τον Φρανκ Σινάτρα (σ.σ. με αυτόν, λένε, θα διατηρούσαν μια τρυφερή επαφή και μετά το γάμο της – κάποιοι, μιλούν και για κρυφά ερωτικά ραντεβού σε μια βίλα στο Cap Ferrat…), τον Ντέιβιντ Νίβεν, που της έλεγε βρόμικα ανέκδοτα και την έκανε να γελάει (και ο οποίος θα γινόταν επίσης τακτικός επισκέπτης της στο Μόντε Κάρλο), τον Τόνι Κέρτις, τον Γάλλο ηθοποιό Ζαν Πιερ Ομόν, έναν γνωστό τενίστα, έναν παραγωγό, έναν μουσικό. Και άλλους πολλούς. Όμορφα, χαρούμενα, περιζήτητα αγόρια. Κάποτε, λένε με την Άβα Γκάρντνερ, τη μοναδική της φίλη, είχαν περάσει μια «άγρια νύχτα» στη Ρώμη, πίνοντας και γυρίζοντας σε club, μπορντέλα και καμπαρέ. Η Γκρέις γύρισε στο ξενοδοχείο τύφλα στο μεθύσι, κουβαλώντας μαζί της έναν νόστιμο νεαρό Ιταλό σερβιτόρο. Πέρασαν μαζί τρεις μέρες και τρεις νύχτες, πριν ξεμυτίσουν από το δωμάτιό της.
Συνέχεια στη σελίδα 3
ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΚΟ
Αν κάτι απ’ όλα αυτά είχε φτάσει στα αυτιά του Ρενιέ, ίσως ο γάμος τους να μην είχε γίνει ποτέ. Ή μπορεί και όχι, αφού στο κάτω κάτω και οι δυο τους ήξεραν καλά τι ήθελαν. Εκείνη, έναν άντρα που θα ενέκρινε επιτέλους ο μπαμπάς της και που κανένας δεν θα έμπαινε ποτέ στον πειρασμό να φωνάξει «κύριο Κέλι». Κι ο Ρενιέ, μια σταρ. Κάποια που θα ανέβαζε τις μετοχές του πριγκιπάτου του και θα το έκανε διεθνή προορισμό. Γι’ αυτό και μόνο, έδειξε παραπάνω από πρόθυμος να ακούσει τις δικαιολογίες της όμορφης, αριστοκρατικής, πλούσιας, καθολικής -και πολύ διάσημης- μέλλουσας γυναίκας του, πως τάχα είχε χάσει την παρθενιά της πολύ μικρή, σε κάποιο αθλητικό ατύχημα…
Το 1956, όταν πια η Γκρέις Κέλι παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Ρενιέ, εκείνος απαίτησε να απέχει από το σινεμά και την υποκριτική. Η νέα πριγκίπισσα του Μονακό όφειλε να είναι κομψή και αριστοκρατική, γλυκιά και συμπονετική, μεγαλοπρεπής και απόμακρη. Να παρίσταται σε γιορτές, παρελάσεις, φιλανθρωπικά gala και κοκτέιλ πάρτι ή οπουδήποτε αλλού επέβαλλε η θέση και ο τίτλος της. Αλλά το πλατό έπρεπε να το ξεχάσει. Όντας μόνη, ξένη σε μια ξένη χώρα, της οποίας δε γνώριζε καλά καλά τη γλώσσα, η Γκρέις το βρήκε δύσκολο να προσαρμοστεί. Ούτε η γέννηση των δυο παιδιών της, της Καρολίνας το 1957 και του Αλβέρτου το 1958, δεν τη βοήθησε. Πριν έρθει στον κόσμο η Στεφανί, είχε άλλες δυο αποβολές, οι οποίες -σε συνδυασμό με τον θάνατο του Τζακ Κέλι το 1960 και τους ψιθύρους που έφταναν στ’ αυτιά της για τις διαρκείς απιστίες του άντρα της - λειτούργησαν σωρευτικά, επιβαρυντικά. Σιγά σιγά, βούλιαξε στην κατάθλιψη.
Ήταν πιασμένη σε ένα δόκανο: δεν ήταν ευτυχισμένη στη ζωή της και, παρά τις προτάσεις που συνέχιζαν να έρχονται από το Χόλιγουντ, δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω και να πιάσει την καριέρα της από εκει όπου την είχε αφήσει. Ο μόνος τρόπος θα ήταν να χωρίσει τον Ρενιέ και να φύγει, αφήνοντας την Καρολίνα και τον Αλβέρτο στο Μονακό. Αυτό όμως δεν γινόταν. H Γκρέις δε θα άφηνε ποτέ τα παιδιά της. Μην έχοντας τελικά άλλη επιλογή, έπεσε στον ρόλο της πριγκίπισσας με τα μούτρα. Η γελαστή, ανεξάρτητη Γκρέις, η τολμηρή και παθιασμένη, η σταρ που τα 'φτιαχνε με ακατάλληλους άντρες ανήκε στο παρελθόν. Τη θέση της πήρε μια συγκρατημένη, αυστηρή και μάλλον συντηρητική πριγκίπισσα, η οποία συχνά δήλωνε πως απεχθανόταν το σεξ και τη βία στις ταινίες και έψαχνε τις βίβλους των γαλαζοαίματων της Ευρώπης, ώστε να βρει κατάλληλο σύζυγο για την Καρολίνα.
Τα κουτσομπολιά σε κάποιες από τις πιο «αδιάκριτες» βιογραφίες της - που την ήθελαν να «επιστρέφει» πότε στην αγκαλιά του Μπράντο, του Σινάτρα ή του Nίβεν ή να μπλέκει με τον άντρα της Carolyn Reybold (σ.σ. της καλύτερής της φίλης και παράνυμφης στο γάμο της), φαίνεται πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ανακύκλωση αστήρικτων, κακόβουλων φημών. Μέχρι το τέλος της, η Γκρέις δεν αναζήτησε άλλους εραστές, αν και –αν πιστέψει κανείς τις βοηθούς, τις γραμματείς, τους ανθρώπους που έζησαν κοντά της τα τελευταία χρόνια– δεν έχασε ποτέ το ενδιαφέρον της για τους ωραίους μποέμ, τους εκκεντρικούς, τους δημιουργούς, τους ενδιαφέροντες, «αταξινόμητους» ανθρώπους. Ούτε την αγάπη της για την τέχνη, ούτε το πονηρό, καυστικό της χιούμορ και το ατίθασο πνεύμα που συνήθιζε να κρύβει πίσω από μια ολύμπια, παγωμένη πόζα. Και ίσως αυτό ακριβώς να είναι που συντηρεί ακόμα τον μύθο της, όχι η καλλονή, οι ταινίες, τα παραμύθια με πρίγκιπες, το τραγικό φινάλε της, τίποτα απ’ όλα αυτά. Μονάχα η υποψία πως, με λευκά γάντια ή χωρίς, η Γκρέις Κέλι δεν υπήρξε ποτέ μια αγία…
Σχετικά θέματα:
Get the look: Grace Kelly
ΒΙΝΤΕΟ: Η Grace Kelly μιλάει για τον J. F. Kennedy
ΒΙΝΤΕΟ: Το trailer της ταινίας «Grace Of Monaco»
