Η συλλογή Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2025 του Alessandro Michele για τον Valentino υπογραμμίζει τις κομβικές αλλαγές στη βιομηχανία της μόδας.
Λίγα πράγματα μπορούν να δώσουν νόημα σε μία ράθυμη Κυριακή, ειδικά αν αυτή είναι η τελευταία του Σεπτεμβρίου και δε σε βρίσκει σε κάποια παραλία όπως τους πιο δραστήριους που εκμεταλλεύτηκαν αυτό που ακούγεται ότι ήταν "η τελευταία ζέστη” πριν από το αμιγώς φθινοπωρινό σκηνικό του καιρού. Ένα από αυτά ήταν το επίσημο ντεμπούτο του Alessandro Michele στον οίκο Valentino με τη συλλογή Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2025. Για πολλούς η κορύφωση των εβδομάδων μόδας του Σεπτεμβρίου κι ας απομένουν μερικά ακόμη σημαντικά shows.
Ένας ρομαντικός λάτρης του παρελθόντος
Ο Alessandro, που πρόσφατα ανακοίνωσε ότι καταργεί τις εξαμηνιαίες επιδείξεις ανδρικής ένδυσης και τις συγχωνεύει με τις γυναικείες, ενώ θα παρουσιάζει couture συλλογή μονάχα μία φορά το χρόνο, έδωσε ένα πρώτο στίγμα της δουλειάς του στον οίκο Valentino με μία Resort συλλογή που παρουσιάστηκε μόνο ψηφιακά. Η "Avant les Débuts" έκανε ξεκάθαρο ότι η ανάληψη καθηκόντων στον οίκο Valentino ήταν για εκείνον πεπρωμένο. Με ξεκάθαρες επιρροές από την αισθητική του οίκου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘70, αλλά και την γνωστή ρομαντική προσέγγιση του Michele η συλλογή αυτή έδειχνε ότι έχει ήδη βρεθεί η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο όραμα του και την ταυτότητα του οίκου.
Η συλλογή Άνοιξη/ Καλοκαίρι 2025 το επιβεβαιώνει. Φιόγκοι, δαντέλα, μεταλιζέ μπροκάρ, δραματικές καπελίνες με φτερά, κολάρα με βολάν, πουά, γούνα και τουρμπάνια και boho φλοράλ συνθέτουν μια μαξιμαλιστική συλλογή στα πρότυπα που μας έχει συνηθίσει ο Alessandro, αλλά χωρίς να θυμίζει απαραίτητα Gucci. Δεν είναι εύκολο να αποτινάξεις από πάνω σου το στίγμα ενός μεγάλου οίκου όπως ο Gucci, μέσα από τον οποίο ο Michele καθιερώθηκε στη βιομηχανία, όμως αυτό που μας παρουσιάζει τώρα στον Valentino είναι περισσότερο δραματικό και απενοχοποιημένα παρελθοντολάγνο. Επίσης, έρχεται σε ξεκάθαρη αντιδιαστολή με το όραμα του Piccioli για την οίκο Valentino, καθιστώντας σαφές ότι αυτή είναι μία νέα εποχή.
Ο Michele κατάφερε με έναν μοναδικό τρόπο να κάνει κάτι που είναι εντελώς "δικό του". Και κυρίως δεν αρκέστηκε στην ανέπνευστη ή ασφαλή, αν προτιμάς, αναπαραγωγή των κωδικών του οίκου, παρόλο που τους έχει μελετήσει προσεκτικά. Ο Alessandro Michele δεν "βούτηξε στα αρχεία του Valentino", όπως συχνά γράφουμε για τις πρώτες συλλογές νεοδιορισμένων καλλιτεχνικών διευθυντών, αλλά στην ψυχή του οίκου. Χωρίς απολογητική διάθεση, ο σχεδιαστής αγκαλιάζει αυτό που είναι, ένας ρομαντικός λάτρης του παρελθόντος, του μαξιμαλισμού και του δράματος. Και αυτό - αν εξαιρέσουμε εκείνους που σχολίασαν ότι ο Michele απλώς συνεχίζει να κάνει ό,τι έκανε και στον Gucci - συγκίνησε τους περισσότερους ανθρώπους που περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο βήμα του. Γιατί όμως ο τρόπος του ο Alessandro Michele μας είχε λείψει τόσο πολύ;
Το αντίδοτο στο μπεζ
Από το τέλος της πανδημίας κι έπειτα η μόδα βιώνει μία δημιουργική ύφεση. Οι αλλεπάλληλες αποχωρήσεις ή και μετακινήσεις σχεδιαστών (συνέπεια burnout - για το οποίο κανείς δε μιλάει ανοιχτά - εξαιτίας της τεράστιας πίεσης να ανταποκριθούν στη διεύρυνση της αγοράς που, εκτός από σημείο των καιρών, επιταχύνθηκε με την είσοδο της Κίνας και λοιπών ασιατικών χωρών στο παιχνίδι της πολυτέλειας) οδήγησαν πολλά μεγάλα brands σε μία αμήχανη περίοδο, όπως συμβαίνει ακόμα με τον Sabato de Sarno και τον Gucci (κάποια στιγμή πρέπει να αποδεχτούμε ότι αυτός είναι ο οίκος πλέον, ίσως τώρα που ο Alessandro μας έδειξε την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά στο νέο του σπίτι μας γίνει πιο εύκολο) ή με τον Sean McGirr και τον Alexander McQueen.
Από την άλλη, TikTok trends όπως αυτά της ήσυχης πολυτελείας και του demure μας έχουν καταδικάσει σε μία (φαινομενικά) αέναη ανακύκλωση της ίδιας χρωματικής παλέτας και κλασικών γραμμών. Αρκετά φωτογενής για την ίδια πόζα στα καφέ του Παρισιού με τις χαρακτηριστικές καρέκλες από ρατάν και ψάθα, αλλά, όπως έχουμε γράψει ξανά στο παρελθόν, χωρίς δημιουργική έκφραση. Η μόδα είναι ένα παιχνίδι. Ο τρόπος με τον οποίο ντυνόμαστε, το πώς κινούμαστε μέσα στα ρούχα που φοράμε είναι μία performance. Για αυτό πριν λίγους μήνες προκάλεσε διαδικτυακή φρενίτιδα η συλλογή Artisanal S/S24 του John Galliano. Για αυτό μας συγκινεί τώρα ο Michele ή χειροκροτάμε όταν περνούν μπροστά από την οθόνη μας τα διάτρητα φορέματα της Mrs. Prada και του Raf Simons.
Αυτές οι εκπλήξεις, όπου το όραμα συναντιέται με την εμπορικότητα και το avant garde με την άρτια δεξιοτεχνία, θυμίζουν, σε όσους την έζησαν, μια εποχή που στη μόδα η μία ανατροπή διαδέχονταν την άλλη. Προκαλούν εκείνους που μελετούν εκείνον τον καιρό τώρα μέσα από βιβλία, ντοκιμαντέρ και ταινίες να "σκάψουν” βαθύτερα. Και κυρίως μας βάζουν όλους να σκεφτούμε πού οδεύει η μόδα.
Τι μας λέει ο μαξιμαλισμός του Alessandro Michele; Φορέστε vintage! Είναι οκ. Αναμείξτε patterns!. Βάλτε ένα τεράστιο καπέλο με ένα δραματικό φτερό. Δεν είναι ανάγκη να είναι Valentino. Φτάνει να σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Η Hodakova, η ανερχόμενη σχεδιάστρια και προσφάτως νικήτρια του LVHM βραβείου, μας λέει Ανακυκλώστε, επαναχρησιμοποιήστε! Είναι τρόπος ζωής. Εκεί που κάποιος βλέπει κάτι παράξενο, κάποιος βλέπει την ομορφιά που φέρνει δάκρυα στα μάτια του.
Μπορεί ένα luxury item που έχει αποκτήσει status symbol, όπως μία δερμάτινη τσάντα μεγάλου οίκου ή ένα κλασικό σουέτ παλτό σε ταμπά χρώμα, να είναι καθησυχαστικά. Να σε κάνουν να νιώθεις πως ανήκεις κι εσύ σε εκείνο το πολύ κλειστό club ανθρώπων που μπορούν να τα αποκτήσουν και φυσικά να τα δείξουν.
Είναι σαν μία influencer με μπαλαγιάζ που φορά γυαλιά ηλίου Chanel, tweed σακάκι και mary janes του ίδιου οίκου και ένα τζιν, να σου τραβά την καρεκλά στο Café Le Procope, ενώ με το άλλο της χέρι κρατά ένα υπερφυσικού μεγέθους κρουασάν, για να καθίσεις κι εσύ. Όμως το στιλ δεν είναι (μόνο) ό,τι εμφανίζεται στο Instagram feed μας.
Οι σχεδιαστές που με το φρέσκο, απροσδόκητο, ξεχωριστό - ό,τι ταιριάζει στην κάθε περίπτωση - όραμά τους μοιάζουν σαν να ξεθάβουν τη μόδα που εξαφανίστηκε κάτω από τόνους μπεζ υφάσματος σαν ένα ακόμη άγιο δισκοπότηρο που αποκαλύπτεται στον Indiana Jones, μας λένε ότι η μόδα, το στιλ και η πολυτέλεια όπως την ξέραμε, αλλάζει. Ίσως αυτή η στιγμή ύφεσης να ήταν απαραίτητη για να θυμηθούμε ότι η πραγματική πολυτέλεια είναι η ελευθερία.
Ελευθερία έκφρασης; Δημιουργική ελευθερία; Προσωπική ελευθερία; You name it. Άλλωστε, όπως δήλωσε ο Alessandro Michele στο Bussiness of Fashion λίγες ώρες πριν από την παρουσίαση της συλλογής του "Επιτυχία είναι όταν είσαι ελεύθερος να είσαι ο εαυτός σου”. Έχουμε κι εμείς καθίσματα από ρατάν και ψάθα, Καλλιδρομίου και Χαρ. Τρικούπη. Και ευτυχώς σε εκείνους τους δρόμους είναι που βλέπουμε μερικές από τις πιο αναζωογονητικές εικόνες στιλ, φτιαγμένες με ρούχα από thrift shops και second hand καταστήματα και παπούτσια ιδανικά για τα κακοτράχαλα πεζοδρόμια της Αθήνας μας. Φτιαγμένες ελεύθερα.
