Σκόρπιες σκέψεις για ένα ταξίδι ζωής που αποτελεί έμπνευση για την ομαδική έκθεση φωτογραφίας Mon Afrique: Uganda | Bonds of Humanity.
"Μπροστά μας το άγνωστο με όλη τη γοητεία που κρύβει μια νέα περιπέτεια. Γιατί, τελικά, αυτό είναι η ζωή: μια σειρά από περιπέτειες". Αυτή είναι η πρώτη σημείωση που έκανα σε ένα τετραδιάκι που είχα πάρει μαζί μου για το ταξίδι στην Αφρική. Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή 9 Απριλίου 2023. Η πρώτη από τις 11 μέρες μιας περιπέτειας που, μάλλον ενστικτωδώς, πίστευα ότι θα είναι πολύ σημαντική και θα πρέπει να την καταγράψω για να μην ξεχάσω. Το κλισέ επιβεβαιώθηκε: ήταν ταξίδι ζωής. Διαψεύστηκα όμως ως προς το ότι μπορεί να ξεχάσω αυτά που είδα, ένιωσα και έζησα εκεί.
Έχει περάσει κάτι παραπάνω από ένας χρόνος και οι εικόνες είναι ακόμα ζωντανές. Σαν πολλές μικρού μήκους ταινίες που παίζουν σε λούπα και δεν χορταίνω να τις βλέπω και να μιλάω για αυτές! Οι πρωταγωνιστές τους είναι 13 συνταξιδιώτες: ένας δάσκαλος και 12 θεωρητικά άγνωστοι μεταξύ τους, μέχρι τη στιγμή που προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Εντέμπε. Θα έλεγα ότι αυτό είναι το βασικό καστ, γιατί μέσα από το ταξίδι γνωρίσαμε -και αγαπήσαμε- πολλούς ανθρώπους που τους "κουβαλάμε" μαζί μας.
Είναι δύσκολο να μην δεθείς όταν αυτό που ζεις είναι τόσο αναπάντεχα μοναδικό και έντονο. Στιγμές όμορφες αλλά και (πολύ) δύσκολες. Και τις θυμόμαστε όλες και τις αναπολούμε κάθε φορά που η ίδια παρέα συναντιέται με κάποια αφορμή. Αυτή τη φορά η αφορμή είναι η ομαδική μας έκθεση με τίτλο Mon Afrique: Uganda | Bonds of Humanity που εγκαινιάζεται την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου στην Blank Wall Gallery και θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Νοεμβρίου.
Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό του ταξιδιού, συνειδητοποιώ πόσα πολλά πράγματα μετακινήθηκαν μέσα μου. Ένας κόσμος γκρεμίστηκε για να πάρει τη θέση του ένας άλλος, πιο ρεαλιστικός.
Τα παιδιά στην Αφρική πεινάνε. Δεν είναι ένα παραμύθι που λένε οι γονείς για να κάνουν τα παιδιά τους να φάνε αλλά η σκληρή πραγματικότητα που αντικρίσαμε στην Ουγκάντα. Τα παιδιά στην Αφρική δεν μπορούν να πάνε σχολείο. Δεν έχουν τα λίγα λεφτά που χρειάζονται για να πάρουν σχολικά είδη, σχολικές στολές ή ακόμα και παπούτσια για να μπορέσουν να περπατήσουν χιλιόμετρα σε κόκκινους χωματόδρομους για να φτάσουν στις σχολικές αίθουσες. Στον αντίποδα, τα παιδιά αυτά φοράνε συνέχεια ένα φωτεινό χαμόγελο, λένε "γουέμπαλε" (webale) που είναι το "ευχαριστώ" στη διάλεκτο της Ουγκάντα και ζουν μόνο για το τώρα. Δεν έχουν βέβαια και άλλη επιλογή.
Ο χρόνος στην Ουγκάντα είναι μια εντελώς διαφορετική μονάδα μέτρησης. Αν κάποιος σου πει "αυτό θα γίνει σε τρεις ώρες" μπορεί και να καταλήξει να συμβεί σε τρεις μέρες. Εξάλλου δεν βιάζονται να προλάβουν μια διαδρομή κάλυψης πλασματικών αναγκών. Οι ανάγκες τους είναι οι βασικές: τροφή, νερό, στέγη και μόρφωση. Καθόλου αυτονόητες.
Το μόνο δεδομένο σε αυτή τη χώρα είναι η ομορφιά της. Στις ψυχές των ανθρώπων αλλά και σε κάθε σπιθαμή του τόπου. Δεν την αποκαλούν τυχαία "το διαμάντι της Αφρικής". Η φύση τούς προσφέρει απλόχερα, θαρρείς λες και θέλει να ισοσταθμίσει τις κοινωνικές αδικίες, όλα αυτά που τους αρπάζει η Ευρώπη. Το πιο τραγελαφικό είναι ότι δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά που καπηλευόμαστε από τον πλούτο τους. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Εμείς όμως οφείλουμε να γνωρίζουμε. Διαβάζοντας, διασταυρώνοντας και κυρίως δείχνοντας ενδιαφέρον σε πράγματα που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να μην μας αφορούν. Να μην στεκόμαστε στα ταξίδια στην Αφρική, αλλά και σε κάθε τόπο που επισκεπτόμαστε, μόνο στο τουριστικό κομμάτι.
Η ομάδα μας έζησε τις περισσότερες μέρες σε ένα σπίτι με ντόπιους. Ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν όλοι μαζί, όπως κάνουν οι αφρικανικές οικογένειες ακόμα κι αν ζουν μόνο σε ένα δωμάτιο. Ακολουθούσαμε πολλές από τις συνήθειές τους: τρώγαμε τα φαγητά τους, πίναμε τον καφέ τους, πλέξαμε τα μαλλιά μας με τα χαρακτηριστικά αφρικάνικα κοτσιδάκια, μάθαμε λέξεις στη γλώσσα τους και κάναμε δραστηριότητες που κάνουν και εκείνοι. Τις περισσότερες φορές ήμασταν οι μζούνγκου (mzungu), όπως αποκαλούν τους λευκούς, και άγγιζαν το δέρμα μας για να δουν αν ξεβάφουμε. Υπήρξαν όμως και οι στιγμές που ήμασταν αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς τους και χορεύαμε μαζί αφρικανικά ή ελληνικά τραγούδια, κάναμε ράφτινγκ στον Νείλο και κάναμε βόλτες στις τοπικές αγορές κάνοντας παζάρια. Γιατί αυτά που μας χώριζαν ήταν μόνο αυτά που έβλεπαν τα μάτια μας και όχι η καρδιά μας.
Η δική μας καρδιά ήταν ανοιχτή. Συγχρονιστήκαμε συμπαντικά με έναν τρόπο που δύσκολα θα ζήσουμε ξανά. Νιώσαμε ευγνωμοσύνη. Πήραμε και δώσαμε πράγματα. Γεμίσαμε με εικόνες που φέρνουμε στο μυαλό μας και μας κάνουν να χαμογελάμε. Κάποιες από αυτές τις καταγράψαμε και με τον φωτογραφικό μας φακό και τις μοιραζόμαστε μαζί σας στην πρώτη μας έκθεση που είναι αφιερωμένη στους μικρούς μας φίλους στην Αφρική και στους σκοπούς των Φίλων του Μόντε.
Info
Blank Wall Gallery
Είσοδος: Δωρεάν
Διάρκεια έκθεσης: 15 Νοεμβρίου έως 27 Νοεμβρίου 2024
Ώρες Λειτουργίας
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή: 17:30-21:30
Σάββατο: 12:30-14:30
Κυριακή και Πέμπτη: Κλειστά
